nieuw verhaal
Blijf op de hoogte en volg Susanne
01 September 2014 | Zuid-Afrika, Pongola
Ik blijf me hier verbazen en verwonderen, maar ik ben vooral ook aan het genieten van het hier werken.
Mijn eerste dienst weekend zit er op. Pittig, maar ook leerzaam. Ineens is er niet zomaar ergens iemand te vinden die met je mee kan kijken of mee kan denken.
Er zijn twee soorten diensten. De eerste dienst, hierbij ben je verantwoordelijk voor alle acute zaken: de spoed in de avond en nacht en in het weekend ook gedurende de dag, maar je bent ook verantwoordelijk voor de acute zaken op de verloskamers (inclusief de keizersnedes). Aangezien ik totaal geen ervaring heb met zwangere vrouwen (behalve dan met vrienden om mij heen die kinderen krijgen hahahaha) wordt ik hierin bij gestaan door degene die de tweede dienst heeft.
De tweede dienst is verantwoordelijk voor de afdelingen wat betekend dat je in de avond en nacht alleen gebeld wordt voor acute zaken en in het weekend moet je de zaalronde doen op de “kraamafdeling” en de “rode vlaggen” bekijkt op de afdeling. Daarnaast ben je de tweede arts op de OK als er een keizersnede is.
(Volgen jullie het nog??)
Het vorige weekend had ik de tweede dienst, wat dus betekende dat ik verantwoordelijk was voor de afdelingen van vrijdag middag tot maandag ochtend. Best leuk om te doen, en gelukkig was de “1e dienst” in de buurt om al mijn vragen te beantwoorden.
Maandag avond en nacht had ik de eerste dienst…..pfff dat was taai zeg! Je ziet alle mensen die aan komen waaien of met de ambulance binnen zijn gebracht. En aangezien het overdag heel druk was geweest, was nog niet iedereen overdag gezien en bleef ik in mijn eentje achter met zo’n 30 patiënten. En ze gaan echt niet naar huis hoor, ze blijven uren wachten tot ze de dokter hebben gezien. Slapen vervolgens ergens op de matrassen die in de grote hal worden neergelegd en gaan de volgende ochtend naar huis. Er is gewoon geen geld om op en neer te gaan.
Gedurende de avond kwamen er vervolgens nog wat patiënten bij en zo lag ik om 3.00 uur dan eindelijk in mijn bedje, om vervolgens om 8.00 uur weer verder te gaan om aan een normale werkdag te beginnen. Ik was mijn collega van de tweede dienst super dankbaar dat hij de acute dingen op de kraamafdeling voor zijn rekening had genomen want anders had ik mijn bed vrees ik helemaal niet gezien.
Er zijn zoveel dingen om je over te verwonderen hier.
Een ECG apparaat (om hartfilmpjes te maken) is wel aanwezig, maar al maanden is er geen papier….. Ik kwam erachter dat hij wel werkt en dat je op het kleine schermpje nog wel enigszins wat onderscheid kan maken in wat er mogelijk aan de hand kan zijn.
Maar toen ik hem gisteren echt echt nodig had….. oh sorry dokter, het ECG apparaat is voor service…..
Ons verwijs ziekenhuis (waar wij onze patienten naar verwijzen als we specialistische hulp nodig hebben, of om bijvoorbeeld een echo te laten maken van wat dan ook) is 2 uur verderop. Wat er gebeurd, patiënten komen de avond van te voren naar ons ziekenhuis, er worden in de grote hal allemaal matrassen op de grond gelegd en dan vertrekt de bus om een uur of 2 naar de stad. De nacht erop rond een uur of 2 komen ze vervolgens weer terug, slapen weer even in de hal en melden zich de volgende morgen met de uitslagen bij een van ons.
Nu kan het zomaar gebeuren dat het echo apparaat in dat ziekenhuis stuk is, of dat de dokters besloten hebben geen poli te doen. In plaats van de ziekenhuizen op de hoogte te brengen worden de patiënten gewoon onverichter zaken weer terug gestuurd….ze moeten een andere keer maar terug komen. En niemand die klaagt…..
Er is hier een enorm aantal mensen met zowel suiker ziekte als hoge bloeddruk die heel slecht reageert op de medicatie die wij voorschrijven (of ze nemen de pillen niet zoals wij dat voor ze bedenken…?) Je vraagt de mensen dan om 2 weken later terug te komen zodat je het effect kan zien.
Zie je een oude dame voor je zitten met opnieuw een torenhoge bloeddruk.
Gogo (respectvolle manier om een oudere vrouw aan te spreken), hebt u uw medicijnen vandaag wel genomen.
Gogo heel verontwaardigd: ja hoor dokter.
Gogo echt waar? Ja dokter echt waar….
Echt gogo?? Nou misschien toch niet dokter want ik moest vanmorgen heel vroeg op om naar het ziekenhuis te komen dus ik heb mijn medicijnen nog niet genomen.
Of die jongen die kwam met zijn lip doormidden gespleten omdat hij door een steen was geraakt………4 dagen daarvoor. Hij had geen geld om naar het ziekenhuis te komen. Tsja, het was nu veel te laat om die wond te hechten, een aangezien hij geen geld had om voor controle te komen toch maar opgenomen om antibiotica te starten. Toen de verpleegkundige vroeg of hij zijn malle hoedje af wilde zetten zodat zij zijn gezicht een beetje schoon kon maken kwam daar een enorme wond tevoorschijn van 2 weken daarvoor. Pus liep eruit maar hij dacht dat het toch geen zin had om het mij te vertellen dus had hij zijn hoedje opgehouden….maar goed dat ik al besloten had hem op te nemen.
Oh nog zo iets. Er rijden wel 2 hele ambulances rond om een enorm gebied in de omgeving te bestrijken. Er zijn wel meer ambulances, maar deze zijn stuk en worden op een of andere manier niet gemaakt……het personeel zit gewoon dagelijks in de post te wachten op…..tsja waarop eigenlijk?
Er gebeuren verdrietige dingen, zoals vorige week, een jong slachtoffer van een auto-ongeluk. Zijn neef had een auto gestolen en samen waren ze op pad gegaan en de neef is de macht over het stuur verloren en ze zijn over de kop geslagen. Neef geen schrammetje en wij stonden even later de 13 jarige jongen te reanimeren helaas zonder goed resultaat, hij was eigenlijk al overleden bij binnenkomst, maar je doet toch wat. De hartverscheurende taferelen van de familie daarna gingen echt door merg en been. Het gaat je niet in de koude kleren zitten, maar we hebben gedaan wat we konden met onze beperkte middelen van hier.
En er worden toch regelmatig kinderen geboren die een moeilijke start hebben, kortdurend gereanimeerd moeten worden en het soms niet overleven. Waaraan dat ligt ben ik nog niet helemaal achter, maar een van de oorzaken is wel dat een heleboel moeders nooit voor controle zijn geweest, er is dus ook niet bekend hoever de zwangerschap is en er is niet bekend of er iets aan het kindje mankeert. Anders zou je ze gelijk naar het ziekenhuis in de stad sturen. Zo gebeurd het toch regelmatig dat er kindjes van rond de 1 kilo worden geboren bij ons terwijl we niet echt de middelen hebben om daarna goed voor de kinderen te zorgen en overplaatsen naar de stad door plaatsgebrek vaak onmogelijk is.
Roeien met de riemen die we hebben….. Ik heb het nog niet meegemaakt, maar zal er binnenkort zeker een keertje voor komen te staan.
En dagelijks zijn er wel weer hele grappige verhalen .
Een oude gogo kwam bij mij binnen. Ze vertelde dat ze haar arm had gebroken.
Ik: maar wat is er gebeurd dan?
Zij: nou, ik liep daar en daar en toen viel er opeens een avocado uit de boom zo op mijn arm.
Ik: hmmm en hoe groot was die avocado dan? Ze maakte een gebaar niet groter dan een kippenei.
Hahaha hoe kan het dan gebroken zijn? Nou ik kon praten als brugman en uitleggen dat het echt niet mogelijk was. Er moest en zou een foto worden gemaakt…..
Of de kleindochter die met haar gogo (oma) naar het ziekenhuis kwam. Helemaal trots zat ze tegenover mij want ze sprak een beetje Engels en vond het prachtig om mijn vragen in het Engels te beantwoorden in plaats van te wachten op de vertaling.
Ik: is gogo ook aan het hoesten?
Zij: ja dat is ze!
Ik: sinds wanneer dan?
Kleindochter: sinds tomorrow (morgen).
Ik kon het niet helpen maar ik moest zo verschrikkelijk lachen, en na de uitleg zij ook!
Oh en laatst zat ik op de OK notities te maken bij een keizersnede. Komt een verpleegkundige binnen die ik nog niet ontmoet had. Ik zat op een klein krukje en zat zo met haar te kletsen. Toen ik opstond stond ze met grote ogen aan te kijken…..Wow wat ben jij lang…ik dacht dat je even groot was als ik (zij kwam tot aan mijn borst of zo hahaha) nou dikke lol natuurlijk.
Nou volgens mij is dit wel weer voldoende voor nu,
Ik zal de anekdotes proberen wat beter bij te houden want elke dag gebeuren er wel weer dingen of is er weer zo’n momentje van verbazing.
Super bedankt voor al jullie leuke reacties de vorige keer! Fijn om te lezen dat zoveel mensen meeleven!
Mijn eerste dienst weekend zit er op. Pittig, maar ook leerzaam. Ineens is er niet zomaar ergens iemand te vinden die met je mee kan kijken of mee kan denken.
Er zijn twee soorten diensten. De eerste dienst, hierbij ben je verantwoordelijk voor alle acute zaken: de spoed in de avond en nacht en in het weekend ook gedurende de dag, maar je bent ook verantwoordelijk voor de acute zaken op de verloskamers (inclusief de keizersnedes). Aangezien ik totaal geen ervaring heb met zwangere vrouwen (behalve dan met vrienden om mij heen die kinderen krijgen hahahaha) wordt ik hierin bij gestaan door degene die de tweede dienst heeft.
De tweede dienst is verantwoordelijk voor de afdelingen wat betekend dat je in de avond en nacht alleen gebeld wordt voor acute zaken en in het weekend moet je de zaalronde doen op de “kraamafdeling” en de “rode vlaggen” bekijkt op de afdeling. Daarnaast ben je de tweede arts op de OK als er een keizersnede is.
(Volgen jullie het nog??)
Het vorige weekend had ik de tweede dienst, wat dus betekende dat ik verantwoordelijk was voor de afdelingen van vrijdag middag tot maandag ochtend. Best leuk om te doen, en gelukkig was de “1e dienst” in de buurt om al mijn vragen te beantwoorden.
Maandag avond en nacht had ik de eerste dienst…..pfff dat was taai zeg! Je ziet alle mensen die aan komen waaien of met de ambulance binnen zijn gebracht. En aangezien het overdag heel druk was geweest, was nog niet iedereen overdag gezien en bleef ik in mijn eentje achter met zo’n 30 patiënten. En ze gaan echt niet naar huis hoor, ze blijven uren wachten tot ze de dokter hebben gezien. Slapen vervolgens ergens op de matrassen die in de grote hal worden neergelegd en gaan de volgende ochtend naar huis. Er is gewoon geen geld om op en neer te gaan.
Gedurende de avond kwamen er vervolgens nog wat patiënten bij en zo lag ik om 3.00 uur dan eindelijk in mijn bedje, om vervolgens om 8.00 uur weer verder te gaan om aan een normale werkdag te beginnen. Ik was mijn collega van de tweede dienst super dankbaar dat hij de acute dingen op de kraamafdeling voor zijn rekening had genomen want anders had ik mijn bed vrees ik helemaal niet gezien.
Er zijn zoveel dingen om je over te verwonderen hier.
Een ECG apparaat (om hartfilmpjes te maken) is wel aanwezig, maar al maanden is er geen papier….. Ik kwam erachter dat hij wel werkt en dat je op het kleine schermpje nog wel enigszins wat onderscheid kan maken in wat er mogelijk aan de hand kan zijn.
Maar toen ik hem gisteren echt echt nodig had….. oh sorry dokter, het ECG apparaat is voor service…..
Ons verwijs ziekenhuis (waar wij onze patienten naar verwijzen als we specialistische hulp nodig hebben, of om bijvoorbeeld een echo te laten maken van wat dan ook) is 2 uur verderop. Wat er gebeurd, patiënten komen de avond van te voren naar ons ziekenhuis, er worden in de grote hal allemaal matrassen op de grond gelegd en dan vertrekt de bus om een uur of 2 naar de stad. De nacht erop rond een uur of 2 komen ze vervolgens weer terug, slapen weer even in de hal en melden zich de volgende morgen met de uitslagen bij een van ons.
Nu kan het zomaar gebeuren dat het echo apparaat in dat ziekenhuis stuk is, of dat de dokters besloten hebben geen poli te doen. In plaats van de ziekenhuizen op de hoogte te brengen worden de patiënten gewoon onverichter zaken weer terug gestuurd….ze moeten een andere keer maar terug komen. En niemand die klaagt…..
Er is hier een enorm aantal mensen met zowel suiker ziekte als hoge bloeddruk die heel slecht reageert op de medicatie die wij voorschrijven (of ze nemen de pillen niet zoals wij dat voor ze bedenken…?) Je vraagt de mensen dan om 2 weken later terug te komen zodat je het effect kan zien.
Zie je een oude dame voor je zitten met opnieuw een torenhoge bloeddruk.
Gogo (respectvolle manier om een oudere vrouw aan te spreken), hebt u uw medicijnen vandaag wel genomen.
Gogo heel verontwaardigd: ja hoor dokter.
Gogo echt waar? Ja dokter echt waar….
Echt gogo?? Nou misschien toch niet dokter want ik moest vanmorgen heel vroeg op om naar het ziekenhuis te komen dus ik heb mijn medicijnen nog niet genomen.
Of die jongen die kwam met zijn lip doormidden gespleten omdat hij door een steen was geraakt………4 dagen daarvoor. Hij had geen geld om naar het ziekenhuis te komen. Tsja, het was nu veel te laat om die wond te hechten, een aangezien hij geen geld had om voor controle te komen toch maar opgenomen om antibiotica te starten. Toen de verpleegkundige vroeg of hij zijn malle hoedje af wilde zetten zodat zij zijn gezicht een beetje schoon kon maken kwam daar een enorme wond tevoorschijn van 2 weken daarvoor. Pus liep eruit maar hij dacht dat het toch geen zin had om het mij te vertellen dus had hij zijn hoedje opgehouden….maar goed dat ik al besloten had hem op te nemen.
Oh nog zo iets. Er rijden wel 2 hele ambulances rond om een enorm gebied in de omgeving te bestrijken. Er zijn wel meer ambulances, maar deze zijn stuk en worden op een of andere manier niet gemaakt……het personeel zit gewoon dagelijks in de post te wachten op…..tsja waarop eigenlijk?
Er gebeuren verdrietige dingen, zoals vorige week, een jong slachtoffer van een auto-ongeluk. Zijn neef had een auto gestolen en samen waren ze op pad gegaan en de neef is de macht over het stuur verloren en ze zijn over de kop geslagen. Neef geen schrammetje en wij stonden even later de 13 jarige jongen te reanimeren helaas zonder goed resultaat, hij was eigenlijk al overleden bij binnenkomst, maar je doet toch wat. De hartverscheurende taferelen van de familie daarna gingen echt door merg en been. Het gaat je niet in de koude kleren zitten, maar we hebben gedaan wat we konden met onze beperkte middelen van hier.
En er worden toch regelmatig kinderen geboren die een moeilijke start hebben, kortdurend gereanimeerd moeten worden en het soms niet overleven. Waaraan dat ligt ben ik nog niet helemaal achter, maar een van de oorzaken is wel dat een heleboel moeders nooit voor controle zijn geweest, er is dus ook niet bekend hoever de zwangerschap is en er is niet bekend of er iets aan het kindje mankeert. Anders zou je ze gelijk naar het ziekenhuis in de stad sturen. Zo gebeurd het toch regelmatig dat er kindjes van rond de 1 kilo worden geboren bij ons terwijl we niet echt de middelen hebben om daarna goed voor de kinderen te zorgen en overplaatsen naar de stad door plaatsgebrek vaak onmogelijk is.
Roeien met de riemen die we hebben….. Ik heb het nog niet meegemaakt, maar zal er binnenkort zeker een keertje voor komen te staan.
En dagelijks zijn er wel weer hele grappige verhalen .
Een oude gogo kwam bij mij binnen. Ze vertelde dat ze haar arm had gebroken.
Ik: maar wat is er gebeurd dan?
Zij: nou, ik liep daar en daar en toen viel er opeens een avocado uit de boom zo op mijn arm.
Ik: hmmm en hoe groot was die avocado dan? Ze maakte een gebaar niet groter dan een kippenei.
Hahaha hoe kan het dan gebroken zijn? Nou ik kon praten als brugman en uitleggen dat het echt niet mogelijk was. Er moest en zou een foto worden gemaakt…..
Of de kleindochter die met haar gogo (oma) naar het ziekenhuis kwam. Helemaal trots zat ze tegenover mij want ze sprak een beetje Engels en vond het prachtig om mijn vragen in het Engels te beantwoorden in plaats van te wachten op de vertaling.
Ik: is gogo ook aan het hoesten?
Zij: ja dat is ze!
Ik: sinds wanneer dan?
Kleindochter: sinds tomorrow (morgen).
Ik kon het niet helpen maar ik moest zo verschrikkelijk lachen, en na de uitleg zij ook!
Oh en laatst zat ik op de OK notities te maken bij een keizersnede. Komt een verpleegkundige binnen die ik nog niet ontmoet had. Ik zat op een klein krukje en zat zo met haar te kletsen. Toen ik opstond stond ze met grote ogen aan te kijken…..Wow wat ben jij lang…ik dacht dat je even groot was als ik (zij kwam tot aan mijn borst of zo hahaha) nou dikke lol natuurlijk.
Nou volgens mij is dit wel weer voldoende voor nu,
Ik zal de anekdotes proberen wat beter bij te houden want elke dag gebeuren er wel weer dingen of is er weer zo’n momentje van verbazing.
Super bedankt voor al jullie leuke reacties de vorige keer! Fijn om te lezen dat zoveel mensen meeleven!
-
06 September 2014 - 11:42
Jannie Vermaning:
Wat fijn om jou verhalen te lezen. Zelf ben ik dit jaar voor de tweede keer naar Nepal geweest. Was leuk omweer de weeskinderen te bezoeken. Alleen kon iets minder genieten , omdat mijn gezondheid mij wat in de steek liet. Zit nog steeds op neuro.... en M D L. Bgb in de Tjongerschans... Nou Susanne. Hoop dat ik je weer mag volgen ... Je doet vzoveel goeds maar ook best wel moeilijk. Vindt je een Topper en pas goed op jezelf he..... groet Jannie....... Als je niet meer precies weet wie ik ben...vraag maar aan je vader....