De eerste weken voor de Facebook lozen

Zo….ondertussen zijn er alweer 3 weken verstreken sinds mijn aankomst in Zuid Afrika en tijd voor een update dus. De tijd vliegt echt en ik vermaak me prima. De mensen hier in het ziekenhuis zijn echt super aardig evenals mijn directe collega’s. En ik heb inmiddels door hoe je echt vrienden kunt maken: appeltaart!!! Het ging erin als koek en ik mag blijven hahahaha.
Dat het hier heel anders gaat in de zorg weet iedereen denk ik wel, maar jeetje zeg, wat moet ik in vredesnaam zeggen als ze me vragen of het een beetje te vergelijken is met thuis…. NEEEE!!!!
Het ziekenhuis waar ik werk ligt echt een beetje in de middle of nowhere, de dichtstbijzijnde plaats ligt op een half uur rijden. Dat klinkt gek, maar binnen het gebied wat het ziekenhuis bestrijkt ligt het heel centraal. Er zijn 10 kleine klinieken die worden gerund door verpleegkundigen (en in het dorp 30 min rijden zijn een aantal artsen, maar zodra zij iets van bloedonderzoek of een foto willen moeten ze naar ons verwijzen) en de verpleegkundigen sturen de patiënten naar ons door als ze dat nodig lijkt. Geen afspraak of wat dan ook…..gewoon een dag uitkiezen en dan wachten….eindeloos wachten want iedereen komt ’s ochtends allemaal tegelijk en de rest van de dag sluiten mensen aan waardoor er een eindeloze rij blijft bestaan. En daar moet ik dan tegenop werken. (niet alleen hoor…we beginnen met z’n 3en en eindigen met zn 5en of 6en). Af en toe resulteert in heftige discussies in de wachtruimte omdat ze vinden dat iemand voordringt. Net zolang tot er weer een verpleegkundige ingrijpt.

Afgelopen week liep ik naar de baas, zei hij: kom we gaan gelijk naar de verloskamers, daar is een mevrouw aan het bevallen die net een epileptische aanval heeft gehad en we gaan haar in slaap maken voor een keizersnede. Oh…..OK…… Dr James was al bezig om te kijken of het niet op de normale manier kon. Dr John ging meehelpen….hop knip hier, hop knip daar, vacuum erop en godzijdank werd er een babietje geboren wat gelijk begon te huilen!

Tsja en wat voor patiënten zie je dan zo op een dag: heel veel oudere vrouwen die dan met een vermoeid gezicht voor je gaan zitten. ‘ wat is er aan de hand mevrouw?’ ‘ pfffff steun steun pfffff …..pijn!’ Ik: “en waar dan?” Mevrouw: “overal”. Fantastisch, wat moet je daar nu weer mee.
En vele hebben TBC, vast riedeltje van vragen stellen: oh u bent aan het hoesten. Hmmm hoe lang al? Gewichtsverlies? Verlies van eetlust? Pijn? Nachtzweten? En dan een foto laten maken en je hebt de diagnose te pakken.
En is het moeilijk om een diagnose te stellen….nou bij de mannen vaak niet. Zij komen over het algemeen veel te laat naar de dokter waardoor de diagnose gewoon al op hun voorhoofd geschreven staat.

Het theater waarmee sommige mensen binnenkomen maakt me echt steeds weer aan het gniffelen. Zoals die ene mevrouw die een speciale uitkering wilde omdat ze zo ‘lijdt’ onder haar artrose. Steunend en kreunend kwam ze binnen, leek niet in staat om rechtop te staan, hing op mijn bureau. Nadat ik de papieren had ingevuld (ik geef een advies of ik echt vindt dat er sprake is van dusdanig lijden dat ze niet in staat zijn te werken en in dit geval kon ik het theater lezen in haar ogen) stond ze op en liep kwiek de kamer uit….dat had ik gelukkig voorzien.

Oh ja en een mevrouw die binnen kwam en met een verwrongen gezicht zat te vertellen dat ze zoveel buikpijn had nadat ze zure melk had gedronken. Ik haar medicijnen voorgeschreven. Mevrouw helemaal verbolgen. Ze wilde geen medicijnen, ze wilde een infuus want dat had haar de vorige keer ook zo goed geholpen. Gewoon een infuus met wat vocht. Alstublieft dokter…. Nee mevrouw u hebt geen infuus nodig……Alstublieft alstublieft….. neem nu gewoon die tabletten dan hebt u geen last van het maagzuur meer. Mevrouw met een ontevreden gezicht vertrokken omdat ik haar geen infuus wilde geven. Ze zijn er hier van overtuigd dat een injectie of een infuus het allerbeste werkt.

Samen met de verpleegkundige heb ik steeds weer veel lol om dit soort patiënten.
En ondertussen probeer ik alle medicijnen die ze hier gebruiken onder de knie te krijgen en alle afkortingen want jeetje mina wat gebruiken ze hier een hoop afkortingen zeg. Bijvoorbeeld: paracetamol 1g tds prn (of ook wel 1 gram, drie maal daags, zo nodig). Gelukkig zijn de andere dokters heel erg behulpzaam naar mij toe. (de Engelse heeft wat meer moeite hulp te vragen aan de anderen waardoor zij zich wat verloren voelt). Er zijn veel handelingen die ik een paar keer met een van hun moet doen (zoals een drain inbrengen) maar iedereen is heel bereidwillig mij alles te willen leren!
Een van mijn collega’s wil zelfs de volgende keer als hij een keizersnede gaat doen mij laten snijden…..ben benieuwd!

De weekenden zijn wel prima tot nu toe. Helaas heb ik nog geen auto en dus zijn mijn Engelse huisgenote en ik aangewezen op hulp van anderen voor onze boodschappen. Afgelopen weekend heeft dr Yusuf ons meegenomen naar de stad (hij moest iemand op het vliegtuig zetten) en hebben we allerlei boodschappen kunnen doen: Stofzuiger, printer, stoelen voor buiten, en allerlei andere prulletjes om onze stacaravan tot een thuis te maken. Het lukt al aardig! Nu nog wat safaris om mooie foto’s voor aan de muur te verzamelen!

Tsja en zo vermaak ik me wel hier. Grootste compliment wat ik de afgelopen dagen heb gekregen kwam van een verpleegkundige die zei dat de andere dokters een voorbeeld aan mij konden nemen omdat ik altijd lach. De anderen zijn altijd zo serieus. Nou die heb ik maar diep in mijn zak gestoken!
Af en toe vergaat het lachen me bijna, als alle collega’s nog druk bezig zijn met hun afdeling, de patiënten buiten op de gang bijna met elkaar in gevecht gaan en je met een knorrende maag zit te werken omdat je nog niet kunt lunchen zolang er geen anderen zijn. Maar ik doe mijn best vooral te blijven lachen!