Workshop in Durban
Blijf op de hoogte en volg Susanne
13 September 2014 | Zuid-Afrika, Pongola
Zon….strand….en een HIV/TB workshop voor 3 dagen!
Twee weken was ik in Durban, samen met andere buitenlandse artsen kregen we onderwijs over de laatste richtlijnen wat betreft de behandeling van HIV en TB.
Echt super leuk om tijd met andere dokters van over de hele wereld door te brengen. Iedereen zit in het zelfde ‘schuitje’ en dat geeft snel een band. Nieuwe vrienden gemaakt en nieuwe contacten opgedaan. Een super leuke ervaring en vooral ook een heel goede workshop!!!!
De docent was zo onwijs vol passie. Hij introduceerde zichzelf ook als: ‘ ik ben HIV’ nou en hij was. Hij was een wandelende encyclopedie, zeer gepassioneerd over het werk dat hij doet en boordevol ervaring. Hij wist je vanaf de eerste minuut te grijpen en je aandacht te houden tot aan het eind van de dag. Vol humor en voorbeelden uit de praktijk, vol enthousiasme over het dokter zijn en ook met een paar waarschuwingen voor ons. En deze man, die alle talen van Zuid Afrika spreekt omdat hij in alle delen heeft gewerkt, werd gevraagd van over de hele wereld vanwege zijn kennis heeft nu besloten om te stoppen met alles wat hij doet (lezingen over de hele wereld en onderzoek) omdat hij een wanhopig telefoontje heeft gekregen uit een klein ziekenhuis hier ergens in Zuid Afrika waar ze geen arts kunnen krijgen. Hij pakt zijn spullen en vertrekt. Doen waar zijn hart ligt: bij het helpen van mensen die de hulp het hardste nodig hebben, namelijk diegenen die naar een overheidsziekenhuis moeten (ik werk ook in een overheidsziekenhuis). Gratis zorg, maar het laat hier en daar wel veel te wensen over door gebrek aan dokters en gebrek aan materiaal.
Weer zo’n verbaas momentje (ik vrees dat die zullen blijven….)
Ik zag vorige week vroeg in de ochtend een jonge jongen waarbij ik de verdenking had dat zijn testikel afgekneld was (torsio testis). Een spoedgeval want als dit niet gerepareerd wordt zal hij onvruchtbaar kunnen worden. Dan bel je het verwijsziekenhuis en moet je hopen dat er opgenomen wordt. Het kan zo gebeuren dat je 4-5 keer moet bellen voordat je de centrale daar aan de lijn krijgt. Vervolgens probeer je de uroloog te bereiken via het nummer dat je krijgt.
Wordt er opgenomen, ik mijn verhaal gedaan , zegt de persoon aan de andere kant van de telefoon: ‘ mag ik de gegevens van de patiënt dan bel ik hem over een paar dagen terug met een afspraakdatum’. Uhmmmm huh wacht even, heb ik het in mijn gebrekkige medische engels dan zo verkeerd uitgelegd? Dus opnieuw: ja maar dit is een spoedgeval. Oh ja ok, ik zal vandaag nog bellen. Hmmm gek, misschien gaat het wel altijd zo, weet ik veel? Nadat ik had opgehangen begon het toch te knagen. Deze jongen moest verdorie onmiddellijk naar het ziekenhuis. Opnieuw gebeld en gevraagd of deze persoon wel echt uroloog was. Nou toen kwam de waarheid boven tafel: hij was geen uroloog maar nam de telefoontjes aan voor de uroloog dus toen ik vroeg of hij de uroloog van dienst was zei hij gewoon ja. Nou uiteindelijk toch de uroloog gesproken…..laat maar komen. Tsja en dan transport…ook daar zo’n 10 keer uit moeten leggen dat het een spoedgeval was. Schijnbaar nog niet duidelijk genoeg gezegd want om 18uur was deze jongen er nog steeds…. Tsja was de reactie van de centrale ambulancepost: er zijn maar twee ambulances in jullie regio en daarvan gaat er nu een naar de stad en die kan niet nog een heel zieke instabiele patiënt meenemen….hij zal toch echt moeten wachten. WAT…. Pas toen ik even later de ambulance mensen (twee mannen) toevallig trof en met een koord en een balletje nadeed wat er met die jongen aan de hand was besloten ze hem ook mee te nemen. Want dat is dan weer een voordeel….de ambulances hier kunnen twee mensen tegelijk meenemen!
Kwam afgelopen week een vrouw mijn onderzoekskamer binnen, steunend en kreunend. Ik: “Mevrouw wat is er aan de hand, wat kan ik voor u doen?”
Zij: ‘Dokter ik heb zo’n hoofdpijn!’ gefronste wenkbrauwen, ernstige blik moeilijk kijkend om te laten zien dat het toch echt wel heel erg was.
Ik: ‘goh wat vervelend voor u mevrouw, sinds wanneer hebt u deze hoofdpijn?’
Zij: ‘ sinds 1987……..
Sinds 1987?? Ja dokter sinds 1987. Slik, slik gniffel gniffel. Tsja wat moet je daar nu mee.
Ja het verhaal was dat ze in 1987 was aangevallen door iemand met een schoffel (of in ieder geval iets waarmee je in de tuin werkt). En ze wist het zeker, hij was heel vies voor hij haar hoofd raakte en kwam er weer schoon uit……ze was 10 toen het gebeurde en de dokter had alleen paracetamol gegeven.
Of die hele oude man die binnen kwam met een vage klacht. Voor hij weg ging liet hij de verpleegkundige die voor mij vertaalde weten dat hij wel met mij wilde trouwen.
Hmmmm uhmm Umkhulu (respectvolle manier om een oude man aan te spreken) ik ben heel duur hoor!
Umkhulu: oh dat maakt niet uit hoor, ik kan het me veroorloven.
Ok, volgende probeersel:
Umhkulu, ik ben al getrouwd.
De Umkhulu: ‘ waar is de ring dan?’
Shit dit schiet niet op.
De verpleegkundige lag inmiddels dubbel van het lachen.
Ok, daaaaag umkhulu, tot de volgende keer, ik ben zeker niet geïnteresseerd.
En 9 van de 10 patiënten die komen om hun bloeddruk te laten controleren (om de een of andere reden zijn de mensen hier heel moeilijk in te stellen op medicijnen, ze hebben vaak 3-4 verschillende middelen nodig voordat de bloeddruk een beetje onder controle is) hebben hun medicijnen in de ochtend niet genomen. Waarom niet dan? Nou omdat ze op zijn, daarom kwam ik hier om nieuwe medicijnen te halen. Tsja hoe kan ik dan controleren of de bloeddruk onder controle is en een receptenkaart maken zodat ze de medicijnen in de klinieken op kunnen halen (scheelt ze een ritje naar het ziekenhuis wat voor de mensen vaak erg kostbaar is en de klinieken gerund door verpleegkundigen zijn vaak veel dichterbij). Of patiënten komen voor de receptenkaart (dat is een kaart voor chronische medicatie zodat ze een half jaar lang elke maand de medicijnen bij de dichtstbijzijnde kliniek af kunnen halen en na een half jaar moet een arts besluiten of we op de zelfde voet door kunnen) en zijn de oude vergeten waardoor je geen idee hebt wat ze slikken. Zelf hebben de mensen hier geen enkel idee van namen van medicijnen. Nee die kleine witte dokter….tsja er zijn zoveel kleine witte pilletjes. Uitdagingen!
Een ervaring is het ook om op de kraamafdeling rond te lopen…. Ze hebben daar allemaal een soort van omgekeerde operatiejas aan, open aan de voorkant en dicht aan de achterkant. Alle vrouwen lopen dus met hun dikke toeters van buiken en borsten bloot rond en schaamte…..nee dat is er niet.
De verloskamer is een langgerekte ruimte met een 5 tal bedden die gescheiden worden door een gordijntje en deze ruimte grenst gelijk aan de afdeling. Iedereen kan dus precies zien en horen wie het hardste schreeuwt tijdens de bevalling of het opvangen van de weeën en ze krijgen zo allemaal mee wat hunzelf te wachten staat.
Helaas heb ik ook te maken gehad met mijn eerste overleden kindje tijdens mijn dienst. Een klein jongetje van 6 maanden die maar 4kg woog door ondervoeding door een onervaren en zeer jonge moeder. Hij was opgenomen een paar dagen voordat ik hem zag en zeer zeer zeer ziek en ondervoed. Ik werd gebeld omdat hij hard achteruitging. Ik was echt geschokt toen ik het kindje zag, ernstig uitgedroogd en ernstig opgezwollen door de ondervoeding. Terwijl we bezig waren om hem uit de nieuwste crisis te krijgen is hij helaas overleden, te ziek en te zwak. Vreselijk, slik slik slik, tranen wegduwen, me afvragend of ik wat verkeerd had gedaan waren daar twee super lieve en ervaren verpleegkundigen die me zagen worstelen en me op het hart drukten dat ik het juiste pad aan het volgen was maar dat dit kindje gewoon te ziek was en dat ze het een wonder vonden dat hij het nog zo lang had volgehouden. Toen dit de volgende dag werd bevestigd door de zaalarts van de kinderafdeling was ik pas echt gerustgesteld. Ze benadrukte zelfs dat ik de goede stappen had ondernomen. En dan moet je het de moeder vertellen. Moeders worden hier angstvallig weggehouden als het gaat om het geven van prikken of bij zulke zieke kinderen. Vaders zijn 9 van de 10 keer nergens te bekennen en de moeders zijn vaak alleen. Het leek wel of deze moeder het totaal niet aan had zien komen en daar zit je dan, midden in de nacht met een totaal hysterische moeder.
En helaas zie je ook gevolgen van verwaarlozing van ouderen. Zolang ze nog leven is het makkelijk want dan ontvangen ze tenminste een uitkering, maar als ze dan veel zorg nodig hebben….tsja dat is lastig. En dan krijg je een oude dame binnen rolstoel afhankelijk met zeer ernstige doorligwonden, stinkend vies….onbegrijpelijk. En de familie….die is in geen velden of wegen te bekennen, die hebben een buurvrouw meegestuurd.
En er zijn aandoenlijke verhalen zoals de jonge dame van 22 die ik afgelopen week zag. Ze was door de ambulancedienst bestempeld als mentaal in de war. Ja dat wordt hier veel gezien, maar dat was ze zeker niet. Ze had een hele probleem lijst die begon met tuberculose en daar werden gaandeweg meer en meer dingen aan toegevoegd. Het meest verontrustende was dat ze meer en meer uitvalsverschijnselen ontwikkelde van haar arm en been, maar ook ineens niet meer kon praten en enorm begon op te zwellen. Foute boel. Ondertussen gedroeg ze zich als een klein kind, lag af en toe te krijsen en dan weer hard te huilen. Iedereen kon proberen wat ze wilden, maar ze luisterde alleen naar mij, zonder vertaling, gewoon in het engels. Ik had met haar te doen. Hersenvliesontsteking stond hoog op de lijst nu, maar omdat ze uitval ontwikkelde moest er een CT scan gebeuren en dat is in de stad (2,5 uur verderop). Komt de ambulance coördinator naar me toe: heeft het echt haast want ik heb eigenlijk niet genoeg ambulances, kan het niet morgen? Ehhhh NEEEEE, nu nu nu, deze jonge vrouw kan niet meer praten, kan haar arm en haar been niet meer bewegen en we moeten weten wat er aan de hand is.
Toen ik haar gedag zei pakte ze mijn hand en begon heel hard te huilen, ze wilde niet dat ik weg ging. En toen ik haar de volgende dag terug zag (na de scan kwam ze weer naar ons ziekenhuis) was ze zo blij om mij weer te zien. We hebben nog niet echt een idee wat er aan de hand is maar het lijkt het meest op hersenvliesontsteking waarschijnlijk door Tuberculose.
En in mijn vrije weekenden weet ik steeds wel een collega te strikken om mij en mijn huisgenootje mee te nemen naar het dorp voor boodschappen. En verder vermaak ik me met lezen in het zonnetje en vooral even niets doen aangezien de dagen doordeweek hectisch en heftig kunnen zijn is het fijn om in het weekend even niets te doen. Ik hoop echt dat ik snel een auto weet te bemachtigen. Ik verheug me onwijs op de uitstapjes naar het strand en de wildparken, en natuurlijk om weer op bezoek te gaan bij de nonnen! Gelukkig is mijn baas terug van vakantie (hij was op vakantie in Nederland en ik kreeg een foto van hem met mijn broer, was hij daar in het restaurant gaan eten!) en hij heeft beloofd mij te gaan helpen!
Oh en ik bak cakes in het weekend, want die vallen ernstig in de smaak hier!! En aangezien de bananen steeds snel vergaan is bananencake op dit moment een wekelijks baksel. Wordt zeer gewaardeerd door collega’s!
Het is bijzonder om hier te mogen werken met deze fijne vriendelijke mensen hier! Ik leer veel en geniet van de dingen die ik doe! Top!
Twee weken was ik in Durban, samen met andere buitenlandse artsen kregen we onderwijs over de laatste richtlijnen wat betreft de behandeling van HIV en TB.
Echt super leuk om tijd met andere dokters van over de hele wereld door te brengen. Iedereen zit in het zelfde ‘schuitje’ en dat geeft snel een band. Nieuwe vrienden gemaakt en nieuwe contacten opgedaan. Een super leuke ervaring en vooral ook een heel goede workshop!!!!
De docent was zo onwijs vol passie. Hij introduceerde zichzelf ook als: ‘ ik ben HIV’ nou en hij was. Hij was een wandelende encyclopedie, zeer gepassioneerd over het werk dat hij doet en boordevol ervaring. Hij wist je vanaf de eerste minuut te grijpen en je aandacht te houden tot aan het eind van de dag. Vol humor en voorbeelden uit de praktijk, vol enthousiasme over het dokter zijn en ook met een paar waarschuwingen voor ons. En deze man, die alle talen van Zuid Afrika spreekt omdat hij in alle delen heeft gewerkt, werd gevraagd van over de hele wereld vanwege zijn kennis heeft nu besloten om te stoppen met alles wat hij doet (lezingen over de hele wereld en onderzoek) omdat hij een wanhopig telefoontje heeft gekregen uit een klein ziekenhuis hier ergens in Zuid Afrika waar ze geen arts kunnen krijgen. Hij pakt zijn spullen en vertrekt. Doen waar zijn hart ligt: bij het helpen van mensen die de hulp het hardste nodig hebben, namelijk diegenen die naar een overheidsziekenhuis moeten (ik werk ook in een overheidsziekenhuis). Gratis zorg, maar het laat hier en daar wel veel te wensen over door gebrek aan dokters en gebrek aan materiaal.
Weer zo’n verbaas momentje (ik vrees dat die zullen blijven….)
Ik zag vorige week vroeg in de ochtend een jonge jongen waarbij ik de verdenking had dat zijn testikel afgekneld was (torsio testis). Een spoedgeval want als dit niet gerepareerd wordt zal hij onvruchtbaar kunnen worden. Dan bel je het verwijsziekenhuis en moet je hopen dat er opgenomen wordt. Het kan zo gebeuren dat je 4-5 keer moet bellen voordat je de centrale daar aan de lijn krijgt. Vervolgens probeer je de uroloog te bereiken via het nummer dat je krijgt.
Wordt er opgenomen, ik mijn verhaal gedaan , zegt de persoon aan de andere kant van de telefoon: ‘ mag ik de gegevens van de patiënt dan bel ik hem over een paar dagen terug met een afspraakdatum’. Uhmmmm huh wacht even, heb ik het in mijn gebrekkige medische engels dan zo verkeerd uitgelegd? Dus opnieuw: ja maar dit is een spoedgeval. Oh ja ok, ik zal vandaag nog bellen. Hmmm gek, misschien gaat het wel altijd zo, weet ik veel? Nadat ik had opgehangen begon het toch te knagen. Deze jongen moest verdorie onmiddellijk naar het ziekenhuis. Opnieuw gebeld en gevraagd of deze persoon wel echt uroloog was. Nou toen kwam de waarheid boven tafel: hij was geen uroloog maar nam de telefoontjes aan voor de uroloog dus toen ik vroeg of hij de uroloog van dienst was zei hij gewoon ja. Nou uiteindelijk toch de uroloog gesproken…..laat maar komen. Tsja en dan transport…ook daar zo’n 10 keer uit moeten leggen dat het een spoedgeval was. Schijnbaar nog niet duidelijk genoeg gezegd want om 18uur was deze jongen er nog steeds…. Tsja was de reactie van de centrale ambulancepost: er zijn maar twee ambulances in jullie regio en daarvan gaat er nu een naar de stad en die kan niet nog een heel zieke instabiele patiënt meenemen….hij zal toch echt moeten wachten. WAT…. Pas toen ik even later de ambulance mensen (twee mannen) toevallig trof en met een koord en een balletje nadeed wat er met die jongen aan de hand was besloten ze hem ook mee te nemen. Want dat is dan weer een voordeel….de ambulances hier kunnen twee mensen tegelijk meenemen!
Kwam afgelopen week een vrouw mijn onderzoekskamer binnen, steunend en kreunend. Ik: “Mevrouw wat is er aan de hand, wat kan ik voor u doen?”
Zij: ‘Dokter ik heb zo’n hoofdpijn!’ gefronste wenkbrauwen, ernstige blik moeilijk kijkend om te laten zien dat het toch echt wel heel erg was.
Ik: ‘goh wat vervelend voor u mevrouw, sinds wanneer hebt u deze hoofdpijn?’
Zij: ‘ sinds 1987……..
Sinds 1987?? Ja dokter sinds 1987. Slik, slik gniffel gniffel. Tsja wat moet je daar nu mee.
Ja het verhaal was dat ze in 1987 was aangevallen door iemand met een schoffel (of in ieder geval iets waarmee je in de tuin werkt). En ze wist het zeker, hij was heel vies voor hij haar hoofd raakte en kwam er weer schoon uit……ze was 10 toen het gebeurde en de dokter had alleen paracetamol gegeven.
Of die hele oude man die binnen kwam met een vage klacht. Voor hij weg ging liet hij de verpleegkundige die voor mij vertaalde weten dat hij wel met mij wilde trouwen.
Hmmmm uhmm Umkhulu (respectvolle manier om een oude man aan te spreken) ik ben heel duur hoor!
Umkhulu: oh dat maakt niet uit hoor, ik kan het me veroorloven.
Ok, volgende probeersel:
Umhkulu, ik ben al getrouwd.
De Umkhulu: ‘ waar is de ring dan?’
Shit dit schiet niet op.
De verpleegkundige lag inmiddels dubbel van het lachen.
Ok, daaaaag umkhulu, tot de volgende keer, ik ben zeker niet geïnteresseerd.
En 9 van de 10 patiënten die komen om hun bloeddruk te laten controleren (om de een of andere reden zijn de mensen hier heel moeilijk in te stellen op medicijnen, ze hebben vaak 3-4 verschillende middelen nodig voordat de bloeddruk een beetje onder controle is) hebben hun medicijnen in de ochtend niet genomen. Waarom niet dan? Nou omdat ze op zijn, daarom kwam ik hier om nieuwe medicijnen te halen. Tsja hoe kan ik dan controleren of de bloeddruk onder controle is en een receptenkaart maken zodat ze de medicijnen in de klinieken op kunnen halen (scheelt ze een ritje naar het ziekenhuis wat voor de mensen vaak erg kostbaar is en de klinieken gerund door verpleegkundigen zijn vaak veel dichterbij). Of patiënten komen voor de receptenkaart (dat is een kaart voor chronische medicatie zodat ze een half jaar lang elke maand de medicijnen bij de dichtstbijzijnde kliniek af kunnen halen en na een half jaar moet een arts besluiten of we op de zelfde voet door kunnen) en zijn de oude vergeten waardoor je geen idee hebt wat ze slikken. Zelf hebben de mensen hier geen enkel idee van namen van medicijnen. Nee die kleine witte dokter….tsja er zijn zoveel kleine witte pilletjes. Uitdagingen!
Een ervaring is het ook om op de kraamafdeling rond te lopen…. Ze hebben daar allemaal een soort van omgekeerde operatiejas aan, open aan de voorkant en dicht aan de achterkant. Alle vrouwen lopen dus met hun dikke toeters van buiken en borsten bloot rond en schaamte…..nee dat is er niet.
De verloskamer is een langgerekte ruimte met een 5 tal bedden die gescheiden worden door een gordijntje en deze ruimte grenst gelijk aan de afdeling. Iedereen kan dus precies zien en horen wie het hardste schreeuwt tijdens de bevalling of het opvangen van de weeën en ze krijgen zo allemaal mee wat hunzelf te wachten staat.
Helaas heb ik ook te maken gehad met mijn eerste overleden kindje tijdens mijn dienst. Een klein jongetje van 6 maanden die maar 4kg woog door ondervoeding door een onervaren en zeer jonge moeder. Hij was opgenomen een paar dagen voordat ik hem zag en zeer zeer zeer ziek en ondervoed. Ik werd gebeld omdat hij hard achteruitging. Ik was echt geschokt toen ik het kindje zag, ernstig uitgedroogd en ernstig opgezwollen door de ondervoeding. Terwijl we bezig waren om hem uit de nieuwste crisis te krijgen is hij helaas overleden, te ziek en te zwak. Vreselijk, slik slik slik, tranen wegduwen, me afvragend of ik wat verkeerd had gedaan waren daar twee super lieve en ervaren verpleegkundigen die me zagen worstelen en me op het hart drukten dat ik het juiste pad aan het volgen was maar dat dit kindje gewoon te ziek was en dat ze het een wonder vonden dat hij het nog zo lang had volgehouden. Toen dit de volgende dag werd bevestigd door de zaalarts van de kinderafdeling was ik pas echt gerustgesteld. Ze benadrukte zelfs dat ik de goede stappen had ondernomen. En dan moet je het de moeder vertellen. Moeders worden hier angstvallig weggehouden als het gaat om het geven van prikken of bij zulke zieke kinderen. Vaders zijn 9 van de 10 keer nergens te bekennen en de moeders zijn vaak alleen. Het leek wel of deze moeder het totaal niet aan had zien komen en daar zit je dan, midden in de nacht met een totaal hysterische moeder.
En helaas zie je ook gevolgen van verwaarlozing van ouderen. Zolang ze nog leven is het makkelijk want dan ontvangen ze tenminste een uitkering, maar als ze dan veel zorg nodig hebben….tsja dat is lastig. En dan krijg je een oude dame binnen rolstoel afhankelijk met zeer ernstige doorligwonden, stinkend vies….onbegrijpelijk. En de familie….die is in geen velden of wegen te bekennen, die hebben een buurvrouw meegestuurd.
En er zijn aandoenlijke verhalen zoals de jonge dame van 22 die ik afgelopen week zag. Ze was door de ambulancedienst bestempeld als mentaal in de war. Ja dat wordt hier veel gezien, maar dat was ze zeker niet. Ze had een hele probleem lijst die begon met tuberculose en daar werden gaandeweg meer en meer dingen aan toegevoegd. Het meest verontrustende was dat ze meer en meer uitvalsverschijnselen ontwikkelde van haar arm en been, maar ook ineens niet meer kon praten en enorm begon op te zwellen. Foute boel. Ondertussen gedroeg ze zich als een klein kind, lag af en toe te krijsen en dan weer hard te huilen. Iedereen kon proberen wat ze wilden, maar ze luisterde alleen naar mij, zonder vertaling, gewoon in het engels. Ik had met haar te doen. Hersenvliesontsteking stond hoog op de lijst nu, maar omdat ze uitval ontwikkelde moest er een CT scan gebeuren en dat is in de stad (2,5 uur verderop). Komt de ambulance coördinator naar me toe: heeft het echt haast want ik heb eigenlijk niet genoeg ambulances, kan het niet morgen? Ehhhh NEEEEE, nu nu nu, deze jonge vrouw kan niet meer praten, kan haar arm en haar been niet meer bewegen en we moeten weten wat er aan de hand is.
Toen ik haar gedag zei pakte ze mijn hand en begon heel hard te huilen, ze wilde niet dat ik weg ging. En toen ik haar de volgende dag terug zag (na de scan kwam ze weer naar ons ziekenhuis) was ze zo blij om mij weer te zien. We hebben nog niet echt een idee wat er aan de hand is maar het lijkt het meest op hersenvliesontsteking waarschijnlijk door Tuberculose.
En in mijn vrije weekenden weet ik steeds wel een collega te strikken om mij en mijn huisgenootje mee te nemen naar het dorp voor boodschappen. En verder vermaak ik me met lezen in het zonnetje en vooral even niets doen aangezien de dagen doordeweek hectisch en heftig kunnen zijn is het fijn om in het weekend even niets te doen. Ik hoop echt dat ik snel een auto weet te bemachtigen. Ik verheug me onwijs op de uitstapjes naar het strand en de wildparken, en natuurlijk om weer op bezoek te gaan bij de nonnen! Gelukkig is mijn baas terug van vakantie (hij was op vakantie in Nederland en ik kreeg een foto van hem met mijn broer, was hij daar in het restaurant gaan eten!) en hij heeft beloofd mij te gaan helpen!
Oh en ik bak cakes in het weekend, want die vallen ernstig in de smaak hier!! En aangezien de bananen steeds snel vergaan is bananencake op dit moment een wekelijks baksel. Wordt zeer gewaardeerd door collega’s!
Het is bijzonder om hier te mogen werken met deze fijne vriendelijke mensen hier! Ik leer veel en geniet van de dingen die ik doe! Top!
