Weer een verhaaltje!

Mijn dagen vullen zich elke dag wel weer. Ik ben steeds bezig om
presentaties voor te bereiden maar er zijn ook elke keer weer andere
klusjes die gedaan moeten worden.

Er is weer een mooi ziekenhuis verhaal te vertellen….

Hoe het hier werkt, nou je gaat naar het ziekenhuis en sluit achter
aan in de rij, ongeacht hoe ziek je bent (tenzij je ter plekke instort
geloof ik). Er zijn hier twee kinderen die we graag door een neuroloog
gezien willen hebben. Nu ik er ben is er mogelijkheid om dat echt te
regelen. De ene is een meisje van 14 met epilepsie waarbij ze elke
zoveel weken de medicijnen weer omgooien omdat ze maar insulten blijft
houden. De andere is een jongetje van 7 met ernstige loopstoornissen
die nooit echt goed uitgezocht zijn. Wat heeft hij nou precies?
Dus hop met de twee kinderen en 1 van de mama’s (mijn zulu is nog
steeds niet zo goed :-) ) naar het ziekenhuis. Half 8 ’s ochtends
waren we er. Je gooit een kaartje van het ziekenhuis in een bakje in
loket nr 1. Vervolgens na een tijdje krijg je de status bij loket nr 2
en moet je betalen bij loket nr 3. Dan sluit je aan in de rij (een
lange gang met aan weerszijde banken gelukkig kun je zitten!), wachten
op de start van het spreekuur (8 uur) midden in de gang staat een
verpleegkundige die een poging doet om met een gordijntje wat privacy
te creëren maar haar goede bedoelingen missen elke uitwerking.
Iedereen (ongeacht waarvoor je komt) wordt de bloeddruk, pols,
temperatuur en suiker gemeten. De temperatuur wordt gemeten onder de
oksel en de thermometer gaat vrolijk van de ene oksel naar de andere
en wordt af en toe een beetje schoongewreven met wat alcohol……
Steeds als iemand bij de verpleegkundige is geweest kan diegene
plaatsnemen op de bankjes die de wachtrij voor de dokter. Elke zoveel
minuten schuif je een plekje door richting de verpleegkundige en zo
ook later naar de dokter. Daar waar kan liggen mensen op de banken te
slapen. Bizar gezicht, iedereen is steeds blij als ze weer een stukje
op kunnen schuiven.
We hadden geluk, we waren nummer 15. Dat betekend dat je na 3 uur een
zeer ongeïnteresseerde en gapende zeer moeizaam te verstane Chinese
dokter te zien krijgt (die een poging doet Engels te spreken, ik had
medelijden met de verpleegkundige die daar zit om het Zulu in het
Engels te vertalen en andersom). De interesse veranderde onmiddellijk
toen ik na een paar zinnen maar liet vallen ook dokter te zijn en voor
deze twee kinderen (die dus ook 3 uur hadden zitten wachten) een
verwijsbrief wilde voor een neuroloog in een ander ziekenhuis om eens
goed onderzocht te worden. Een van de nonnen was die neuroloog een
keer tegen gekomen en deze had toen aangegeven de kinderen graag een
keer te willen zien.
Deze Chinese dokter wilde wel aan het verzoek voldoen maar dan moesten
eerst wat onderzoeken hier gebeuren. Bloed prikken bij beiden en de
jongen voor foto’s. Hij liep wel mee naar het lab, verkondigde aan
alle verpleegkundigen dat ik dokter was en stond erop dat we snel
werden geholpen…Weer een uur verder stonden we weer bij de dokter (als
je onderzoeken hebt laten doen mag je voor de uitslag vooraan in de
rij gaan zitten gelukkig). Hij bekeek de foto’s door ze in de lucht te
houden en verkondigde dat we de bloeduitslagen en de verwijsbrief over
een week op konden halen. Ruim 4 uur later stonden we weer
buiten…..arme mensen die vlak na ons binnen gekomen waren zij zaten
nog steeds daar in die rij.

Twee weken geleden was het tijd om de resultaten op te halen. Er moest
een ander kind met een blaasontsteking ook mee dus hop, ik weer met
een kind en een “mama” naar het ziekenhuis. We zaten er weer om 7.30
uur en waren verheugd te zien dat er nog niet zoveel mensen voor ons
waren. Kaartjes weer ingeleverd bij loket nr 1
Maar het bleek dat ze vandaag weinig haast hadden…. Na 2 uur
wachten….echt 2 uur, hadden we onze statussen en hadden ze ook alle
kaartjes van loket 1 door elkaar gehaald. Resultaat….in plaats van nr
12 waren we nu ineens nr 28 in de rij. Nou dat lieten we niet
gebeuren. Het fijne is dat iedereen heel eerlijk is en al snel werd
duidelijk waar wij in de rij hoorden. Het werd uiteindelijk nr 14.
Lijkt gunstig toch…..dokter kwam uiteindelijk opdagen om 9.30 uur en
de eerste mensen werden snel gezien. ( ik had het eerste kind ook wel
kunnen doen….was gevallen en had pijn aan de onderarm…..later verliet
ze het pand met gips) Maar helaas…we waren bijna aan de beurt, werd de
dokter weggeroepen voor een spoedgeval. Toen hij mij zag zitten
verkondigde hij weer aan iedereen dat ik ook een arts ben en ik moest
in een aparte kamer gaan zitten met prettige stoelen. Nou dacht het
niet, ik blijf gewoon in de rij op die verschrikkelijke houten banken
zonder rugleuning. Na een uur kwam hij eindelijk terug. Om 12.00 uur
zaten we eindelijk bij hem binnen. Hij wilde wat urine onderzoek bij
het kind en het duurde tijden voordat hij de verwijsbrieven af waren.
Maar ik had ze! Ik had gekregen waarvoor ik kwam! Ondertussen sprak
hij 100 uit over allerlei dingen en ik verstond er echt geen fluit van
maar knikte maar wat beleefd. (hij sprak wel iets van Engels….) Nadat
de urine resultaten van het kind eindelijk bekend waren (deze keer
moesten we wel lang wachten) moesten we terug naar de
dokter…..lunchpauze…zou pas over een uur terug komen. Gelukkig kwam na
een minuut of 20 de dokter terug, hij zag ons zitten en ik schoof hem
midden op de gang de status onder zijn neus. Hij schreef medicijnen
voor en hop eindelijk konden we gaan (het was inmiddels 13.30 uur).
Maar 6 uur zitten wachten….
Nog niets vergeleken met wat de mama die mee was eerder die week was
overkomen. Zij was er om 9.00 uur ’s ochtends en was nummer 80….om
16.20 zagen ze eindelijk een dokter…..

En dan was vorige week de afspraak in het andere ziekenhuis. De vraag
was of ik mee ging, dat vonden de nonnen niet zo’n goed idee, ik
begreep eerst niet zo goed waarom, maar wat bleek nu. Je moet
verplicht met de bus van het Nkandla ziekenhuis naar het andere
ziekenhuis. In plaats van dat de bus ’s ochtends vroeg vertrekt…..nee
hoor, om 22.00 uur de avond van te voren. 1 van de mama’s moest dus
met de twee kinderen een hele nacht in die bus doorbrengen…..(een rit
met de auto van 2,5 uur).
De ochtend van het ziekenhuisbezoek was ik met Debbie (de Amerikaanse)
op weg naar Richards Bay om de eerste kerstinkopen te doen (de eerste
van de reeks kerstvieringen is op 12 december). Onderweg werd ik
meerdere malen gebeld. Ze bleken de verwijsbrieven te zijn vergeten.
Daarna werd gezegd dat ik de verwijsbrieven niet zou hebben gegeven
(wat ik 100000000% zeker wist dat ik dat wel gedaan had) Uiteindelijk
werden de brieven gevonden (in het bureau van de supervisor van de
mama’s aan wie ik de brieven ook gegeven had) en gefaxt naar het
ziekenhuis. Pffffieuw kinderen konden worden gezien.
Nou…..niet dus zo hoorde ik later. Er werd doodleuk medegedeeld dat
het meisje van 14 jaar niet meer door een kinderarts gezien werd. Ze
moest maar een keer op een dinsdag terug komen. Echt niet te geloven.
Hoe kun je dat doen????? Niemand in het hele proces heeft gezegd dat
zij op dinsdag zou moeten komen, ook niet de collega van sr Ellen met
wie zij contact had gehad over deze twee kinderen.
Gelukkig is de jongen wel uitgebreid bekeken en gaan ze verdere
onderzoeken doen.

Ach en zo mogen ze dus binnenkort weer de avond van te voren die bus
in om de volgende dag laat in de middag en als je pech hebt zelfs laat
in de avond weer thuis te komen. Maar dat ze moet gaan is 1 ding wat
zeker is want afgelopen week heeft ze weer meerdere insulten gehad….

TIA (this is africa).

Het verhaal over de kerstfeesten volgt snel!