de tijd vliegt

Weer een week verder....de tijd vliegt (helaas)
Bedankt voor alle lieve reacties!

Vorige week zaterdag ben ik met Sr hedwig op pad geweest. We bezochten de families van de kinderen uit het weeshuis (tenminste een aantal families want er zijn 30 kinderen hier). Sr hedwig vertelde onderweg de verhalen van een aantal kinderen en sommige zijn echt schokkend.
Zo bezochten we de tante van 1 van de kinderen (de ouders leven niet meer). De tante is HIV positief en zorgt ondertussen voor 4 kinderen (allen pleegkinderen (neefjes en nichtjes). Ze maakt zich heel veel zorgen, want wat als er iets met haar gebeurd....
Sr Hedwig heeft altijd zin in eten en met name in vlees (Zulu's houden echt van vlees). In een dorp verderop is een slager en binnen koop je het vlees en buiten staat de braai (een bbq) waarop je je eigen vlees kunt grillen. Dus wij daarnaar toe....1 blik in de slagerij vertelde mij dat het voor mijn maagdarmstelsel misschien niet heel verstandig was om daar wat te kopen, dus ik keek toe.
maar ja.....gegrild vlees ruikt echt heerlijk en Sr Hedwig had zoveel gekocht dat ze het niet op kon....of ik wilde helpen. Het water liep mij intussen ook in de mond dus ach ja, waarom ook niet. Gelukkig heb ik een sterk maagdarmstelsel want toen we terug waren vroegen alle andere sisters verbaasd of ik echt ook vlees van daar had gegeten (zelf hadden ze dat schijnbaar nooit gedaan).

Vlak voor we teruggingen besloten we nog naar de oma van 1 van de kinderen te gaan aan de hele andere kant van het gebied. Maar goed ook dat we deze beslissing namen want we troffen deze oma (zij zorgt voor een groot aantal van haar kleinkinderen omdat haar eigen kinderen niet meer leven) benauwd en met vocht in de benen aan. Ze bleek hartpatiënte te zijn maar gebruikte geen medicijnen.
Ze was al wel naar de dokter geweest.....nou ja dokter. Het heeft haar 190 rand gekost (19 euro, veel geld voor hier) en ze had allerlei drankjes gekregen. Het enige wat erop stond was dat het kruiden waren. Daarnaast had ze ook pillen gekregen en op deze zakjes stond niet eens wat er in zat. 1 blik op de oma en de medicatie vertelde mij dat ze op zeer korte termijn naar het ziekenhuis moest (gratis zorg + medicijnen). Ze wilde niet gelijk mee omdat ze ervoor wilde zorgen dat de kinderen door iemand werden opgevangen.
Toen Sr Hedwig haar later in het ziekenhuis afleverde werd ze gelijk opgenomen. Niet verwonderlijk.

Zondagochtend heb ik 45 voetballen opgepompt (een verlate donatie van rondom het wereldkampioenschap). Eind van de middag ben ik met Sr Hedwig en Sr Ellen op pad gegaan op zoek naar voetballende kinderen. velen maken hier hun eigen voetbal van plastic zakken. Overal in het gebied hebben kinderen hun eigen teams gevormd en er is een soort van competitie. Niets is leuker dan deze jongens blij te maken met een echte voetbal. En blij waren ze!
Een team met jongens van 18 en ouder wat ons tegemoet kwam lopen (ze hadden net een wedstrijd gespeeld) stond te juichen als kleine kinderen toen ze de achterbak vol met ballen zagen en er 1 mochten uitzoeken. Gelijk werden alle jassen uitgetrokken en in tenue gingen ze op de foto!

Maandags kreeg ik een telefoontje van Sr Ellen. Ik had met haar gesproken over de candidates philile en londiwe (twee jonge meiden die ook het klooster in willen) om ze mee te nemen naar het wildpark omdat ze daar nog nooit geweest waren. Het weekend was er geen mogelijkheid geweest maar Sr Ellen vond het zo'n leuk idee dat ze belde om te zeggen dat ik ze de volgende dag mee kon nemen als ik zin had. 2 juichende meiden en dinsdag ochtend vroeg vertrokken we. Het weer bij ons was niet goed....regen en mist maar gelukkig was het in het park prima weer.
We hebben een hele leuke dag gehad en veel mazzel omdat we veel beesten hebben gezien. Met name weer veel neushoorns en nu tot 4 keer toe ook olifanten.
Bij de ingang van het park werd ik herkend door 1 van de jongens daar....oh ben je daar alweer!

Woensdags is de dag dat Sr Ellen naar de kliniek gaat. De afgelopen weken is dit steeds niet gelukt omdat het steeds op woensdag slecht weer is. Omdat de kliniek een heel eind weg is en de weg ernaar toe niet geasfalteerd (voor een deel niet) kan het door de regen onmogelijk zijn om te gaan. (als het nou vlak zou zijn kan het nog, maar door de heuvels hier....) En ja hoor...het was weer woensdag en er was weer regen. We hebben toch een poging gedaan en 1 van de jongens die werkt als chauffeur reed ons. Het stukje asfaltweg ging prima (ondanks de mist en de vele gaten in de weg en mensen die op de weg lopen omdat ze verkeer niet echt gewend zijn --> combinatie mist + mensen op de weg is niet de beste) Zodra we de asfaltweg verlieten was de weg echt super slecht en de auto danste over de weg. Gelijk besloten we om om te keren.....helaas voor de patiënten in de kliniek, maar wij moesten ook geen risico's nemen.

Sr Mike heeft twee honden. 1 klein monstertje en 1 bordercolie. het monstertje (sissi) is wit en heeft een krullende vacht. Zij had besloten om de hele middag buiten in de modder te banjeren en ze zag er echt niet uit. Dus hup....in bad. En als ze ergens een hekel aan heeft. Sr Mike was haar aan het schrobben en ik moest haar ondertussen vast houden anders was ze er zeker vandoor gegaan. Vervolgens kijkt ze je echt een paar uur niet aan van kwaadheid (nou ja dat is wat wij ervan maken).

Vrijdag was een speciale dag voor de caregivers.....een groepje van hen had een "fun walk" georganiseerd.....(ook hier zijn schijnbaar mensen die denken dat lopen leuk is). Van 10 scholen uit de omgeving waren kinderen uitgenodigd. Het doel van de walk was om aandacht te vragen voor de problemen rondom vrouwen en kindermisbruik, kinderzwangerschappen, HIV/AIDS en drugsmisbruik.
In een grote groep liepen we door het dorp met spandoeken en op 2 centrale plaatsen namen verschillende leerlingen het woord om uitleg te geven over de verschillende onderwerpen. Onder politiebegeleiding en al zingend en dansend trok de stoet veel aandacht. Het was warm en velen hadden daardoor ook erg veel lol om mij: mijn hoofd leek wel een tomaat....
De tocht eindigde in een grote hal hier in het dorp. daar waren verschillende gastsprekers om hun zegje te doen + muziek. Het is ook gebruikelijk hier om de mensen aan het eind eten aan te bieden. Het nadeel alleen is dat iedereen dat weet dus tijdens de speeches kwam het halve dorp binnenlopen zodat ze ook mee konden profiteren van het eten. Het is onmogelijk om dit tegen te houden, maar het maakt mij elke keer weer boos.....je zult altijd zien (en zo ging het ook vrijdag) dat de mensen die de hele dag bij het evenement aanwezig zijn geweest uiteindelijk niets krijgen. Zodra het om eten gaat wordt het een geduw en getrek en proberen volwassenen en kinderen meerdere porties (het gaat in een soort van Mc Donald doosjes) mee te nemen.
Zodra de mensen de gelegenheid krijgen om te speechen nemen ze daar ook flink de tijd voor. (ondanks dat het kinderen zijn waar ze tegen vertellen....maakt niets uit). En dan gaat het ook nog in rap zulu. Jullie begrijpen wel hoeveel ik er van verstond.......zo'n beetje 0,niks. Na 1,5 uur te hebben "geluisterd" (waarvan een groot deel met een kind op mijn rug omdat zij zo klein was en niets kon zien en tot groot vermaak vand e andere kinderen rondom ons) vond ik het wel genoeg en ben richting het klooster gelopen om te lunchen. Daarna moest ik wat doen voor Sr Ellen en terwijl ik op the centre was brak een hevige onweersbui los. Uiteindelijk bleek dat de sprekers 4!!!! uur hebben gesproken. Was ik even blij dat ik niet gewacht had. En er was inderdaad lang niet genoeg eten voor iedereen. Vanaf 's ochtends half 9 waren we onderweg geweest en pas om 4 uur 's middags kregen de meesten pas wat te eten. Lang leve de lunch op het klooster!
ondanks het tekort aan eten was de dag wel een groot succes!!!! Met name de "walk" met de zingende en dansende menigte was leuk om te zien (vanuit de bezemwagen :-)

Tsja en gisteren was het tijd om de auto in te leveren....waren de 6 weken alweer voorbij. Voor de laatste keer dat ik de weg met de vele gaten zelf hoefde te rijden (gelukkig!). Sr Ellen zou me ophalen van het vliegveld van Durban (waar ik de auto moest afleveren) (ongeveer 3 uur verderop). Nadat zij en Sydney (een man die regelmatig op het klooster helpt met allerlei zaken) mij hadden opgepikt gingen we naar gateway een enorm winkelcentrum. Een paar keer per jaar verschijnt er een nieuwsbrief en deze was klaar en kon geprint worden. Dit winkel centrum was zo gigantisch groot en mooi, ik heb echt nog nooit zoiets gezien. Ik wist niet waar ik moest kijken. En wat een mensen.....
Na alle inkopen weer terug naar Nkandla.....in het donker de gaten in de weg omzeilen is nog een extra uitdaging, maar gelukkig is Sr Ellen getraint daarin!

En nu is het alweer zondag, de eerste zondag van advent. Zonder iemand jaloers te maken....het is hier echt heerlijk weer! Strak blauwe lucht en 30 graden. Zal wel wennen zijn als ik straks weer in Nederland ben vrees ik.

Nog 1,5 week.....en dan zit het er helaas weer op. Tot die tijd nog genoeg te doen. Vanmiddag cake bakken met een aantal kinderen...maar nu eerst weer naar het klooster lopen voor de lunch!

Fijne sinterklaas volgende week!

Liefs,
Susanne