Weer thuis

Het zit er op....de weken zijn echt omgevlogen en dan sta je ineens weer op het vliegveld in Nederland....

Afgelopen week nog een drukke week gehad.
Het kerstwensen project bleek niet zo te lopen zoals gehoopt. De kerken waar de bomen met de wensen van de kinderen naar toe zouden gaan bleken ineens eigen projecten te hebben. Schijnbaar waren ze onder de indruk van ons project vorig jaar en hebben toen toegezegd dit jaar weer een boom te nemen, maar ze blijken nu het idee over genomen te hebben.
Toch een groot probleem want nu dreigden ineens een heleboel kinderen geen kerstcadeau te krijgen. Nu heb ik een mooi idee bedacht en hoop dat mensen hier in Nederland willen helpen want ik heb voor de kinderen uit 1 boom (77) een kerstcadeau gekocht maandag (kleding). (wordt vervolgd op 18 december!) Toen volgde ineens ook het inpakken..... en dat is een werk! (en probeer dan nog maar eens te bedenken welke combinaties je voor welk kind hebt gekocht......)

Dinsdagmiddag werd ik bij de kinderen geroepen. Bleken ze een afscheidsfeestje te hebben georganiseerd. Te leuk gewoon! Ze waren aan het zingen en dansen (nou ja de meiden dan.....de jongens waren ineens heel verlegen en durfden niets meer terwijl je ze normaal overal bovenuit hoort schreeuwen). 2 Meiden zeiden een paar hele lieve woorden en ze bedankten me allemaal voor wat ik voor ze had gedaan. Daarna volgde Sr Carola, ook al met lieve woorden. Ik kon mijn tranen echt net bedwingen want het was zo'n mooi geheel. Ineens kwamen ook Sr Ellen, Sr Hedwig en Sr Melinda kijken. Ook Sr Hedwig bedankte me voor alle hulp en daar kwamen 4 kinderen met allerlei cadeaus die Sr Ellen had geregeld. Te gek voor woorden....zulke leuke spullen en zoveel!!!

Sr Ellen wilde de jongens nog wel zien dansen....maar ja, het blijven jongens en uit zichzelf gebeurde er niets waarop Sr Hedwig met ze in een kring ging staan. Ze begon te zingen en te klappen (met alle anderen) en 1 voor 1 gingen de jongens zuludansen. Het meest grappige was toen Sr Hedwig aan de beurt was...Alle kinderen stonden vol verwachting naar haar te kijken. Dat wilden ze wel eens zien.....maar Sr Hedwig begon keihard te lachen en rende er heel hard vandoor.
Maar het was een begin voor de kinderen om hun zuludans te laten zien. Aangemoedigd door de mama's die ook hun kunsten lieten zien. Mam Dudu een van de meest forse zuludames veroorzaakte nog net geen aardbeving en ook de andere mama's deden mee! Zelfs Sr Melinda waagde een poging tot groot vermaak van iedereen.
Als afsluiting waren broodjes hotdog, chips en snoep. Echt heel fijn dat ze dit bedacht hadden. Zo wordt afscheid nemen voor kinderen leuk want als het elke keer heel verdrietig is als er mensen weggaan is het bijna niet eens meer leuk als ze komen.

Woensdag kreeg ik de mogelijkheid om met Sr Hedwig naar een zusterklooster te gaan en volgens Sr Ellen mocht ik dat niet laten schieten. Maria Raches is 1 van de 5 kloosters van de nardini sisters. Het ligt heel afgelegen en het is werkelijk prachtig daar. Een klein paradijsje. Het is een bedevaartsoort waar ooit een kerk had gestaan maar sinds 2002 is alles gerestaureerd en opnieuw gebouwd en sindsdien wonen de nonnen er weer.
We brachten een client van Sr Hedwig weg die zo ziek was (AIDS) dat het ernaar uitzag dat hij snel zou overlijden. Dit klooster runt een hospice waar ze 12 terminaal zieke mensen verzorgen. Het zag er super verzorgd en netjes uit. Ik was echt onder de indruk.
Het was een super gezellige dag waarbij Sr Hedwig allerlei verhalen over de kinderen vertelde en we veel gelachen hebben!

Donderdag moest er nog van alles afgemaakt worden en alle spullen moest ik op een 1 of andere manier ook nog in mijn tas zien te krijgen. Poging 3 had succes, want ineens paste het (wel met een extra tas handbagage want de olifant paste niet en 3 kilo overgewicht). De laatste cadeaus ingepakt, de laaste klusjes afgemaakt en toen was het tijd om te gaan.
Gelukkig waren de meeste caregivers op pad en de meeste kinderen waren op school waardoor het niet zo moeilijk was om te gaan. Hoe meer mensen je gedag moet zeggen, hoe moeilijker het wordt. En ach....ik weet toch wel dat ik weer terugkom.
Na de lunch vertrokken we richting het vliegveld. Afscheid nemen van alle nonnen.... ze vroegen gelijk wanneer ik weer terug kwam. Na vele lieve woorden en een brok in mijn keel 3 uur onderweg naar Durban.
Tot op het vliegveld heb ik proberen te ontkennen dat ik weg ging (en dat helpt ook wel een beetje) maar toch komt het onvermijdelijke moment dat je ook de laatste mensen gedag moet zeggen (Sr Vianny en Sr Ellen). Het is wel heel fijn te weten dat je altijd weer welkom bent om "thuis" te komen!

De vlucht had 1 uur vertraging en was er 1 om die je niet te vaak moet hebben.... Overal over het land waren onweersbuien waardoor er veel turbulentie was. Boven Johannesburg was het wel een super gezicht....een enorme stad met vele lichtjes waar verschillende onweersbuien boven hangen. Angst voor onweer is niet minder geworden. Je ziet de flits onwijs venijnig naar de grond gaan en niet 1 keer, nee vele malen brrr.
Moesten we ook nog een doorstart maken...zie je het vliegveld onder je en je hebt geen idee waarom maar gaat vanalles bedenken. Gelukkig hadden we een piloot die steeds vertelde wat er gaande was. Nu bleek het vliegtuig voor ons niet snel genoeg van de landingsbaan te zijn verdwenen dus we konden niet landen.
Bagage ophalen en dan naar het internationale deel waar het echt een chaos was. Zoveel mensen die wilden inchecken en maar 2 balies open en zelf incheck desks die het niet deden....maar als je maar lang genoeg wacht (ik had gelukkig ruim voldoende tijd....) ben je vanzelf een keer aan de beurt. Jammer was alleen wel dat de winkels achter de douane inmiddels gesloten waren en dan duurt wachten best wel lang....zeker als je al 20 uur wakker bent...
Gelukkig was de vlucht terug naar Nederland echt prima! Op schiphol opgewacht door een klein ontvangstcomite met mijn moeder, tante en opa en oma.
Wat is het hier koud zeg....en zo laat licht en zo vroeg donker. Niets aan. Wel geeft dit weer veel beter een kerstsfeer dan het mooie weer daar.
Ik belde naar Sr Ellen om te zeggen dat ik goed was aangekomen en vertelde dat het hier zo koud was en dat ik gelijk wel weer terug wilde. Ik was meer dan welkom :-)

Woensdagochtend afstuderen....spannend!

Super jammer dat het er weer opzit, maar ik heb weer vele mooie herinneringen. Het was goed om daar weer te zijn!
Heel erg leuk dat jullie me gevolgd hebben en super bedankt voor alle reacties en lieve emails!

Degene die ik niet meer zie of spreek binnenkort wens ik vast hele fijne kerstdagen en al het goede voor het nieuwe jaar!

Liefs,
Susanne