update vanuit Nkandla

Zo.....weer tijd voor een update!
Er was een grote gift kleding gekomen en aan mij de schone taak om alle kleding uit te zoeken en vervolgens in de opslagruimte op te bergen. Sr Carola had ook gevraagd of ik dan gelijk die ruimte wilde opruimen. Echt een top klus.....maar niet heus. Het is echt ongelooflijk wat mensen durven te geven. Kapotte kledingstukken met grote gaten, 1 schoen, kleding met hele vieze vlekken....
De grootste (letterlijk en figuurlijk) schenker deze keer was absoluut iemand met formaatje nijlpaard. De kledingstukken zijn echt enorm en ik heb zoveel lol gehad. Ik vond een korte broek waar we denk ik wel met z'n 3en in passen echt gigantisch. De "mooiste" kledingstukken heb ik telkens aan Ryan laten zien en we hebben zo gelachen als 1 van ons het ging aantrekken. Nu ben ik al dagen bezig met het uitzoeken en opruimen van deze opslagruimte en ik doe iets wat Sr carola vast niet leuk vind....namelijk heel veel weg gooien. Sommige dingen durf je gewoon niet weg te geven. en kledingstukken met gaten of kapotte ritsen gaan maandag op de brandstapel (woensdag komt Sr Carola terug uit Duitsland).
Vorige week vrijdag zijn Miriam en ik weer naar Shaka's rock gereden. We hadden dezelfde kamer met het prachtige uitzicht op de oceaan. Domenic arriveerde om half 9. Tot die tijd hebben we met de eigenaar en zijn vrouw zitten kletsen. Hele aardige mensen!
Domenic nam ons mee uit eten (weer bij Mozambique) en we hebben echt heerlijk zitten eten en kletsen. Het was echt leuk om Domenic weer te zien!

Zaterdag morgen werd ik al vroeg wakker van een zonnetje in mijn gezicht! Het beloofde een mooie dag te worden, maar helaas.....al snel verschenen er donkere wolken en tegen de tijd dat het tijd was om richting het strand te vertrekken was het donker bewolkt en fris. Domenic was vastbesloten om te zwemmen maar doordat het zo hard waaide werden je benen op het strand echt gezandstraalt. Niet echt prettig. Uiteindelijk vonden we een plekje waar hij kon zwemmen en wij zonder de zandstorm konden zitten.
Daarna op naar Ballito waar een groot winkelcentrum is en daar hebben we de rest van middag wat omgehangen.
miriam was gestresst om wat voor reden dan ook en was daardoor echt erg onaangenaam. Jammer!
We besloten op tijd terug te gaan richting Nkandla. Met name omdat zondag de verjaardag van Sr Mike was en we bij het ontbijt (8uur) wilden zijn, maar ook vanwege het weer. Als het regent aan de kust kun je er gif op innemen dat het in Nkandla (in de heuvels) mistig is en vanwege de vele (echt grote en diepe) gaten in de weg wilden we voor het donker (= met dit weer 6 uur) terug zijn. Het lukte niet helemaal en het laatste half uur (ik reed) zaten we beide heel geconcentreerd (in de mist en het donker) de gaten te spotten. We hadden heel veel lol om onszelf. In Nkandla was het inderdaad regenachtig en mistig maar gelukkig hadden we wel elektriciteit. We hadden namelijk bedacht dat we 70 muffins voor Sr Mike wilden bakken. Sr Ellen had ons 70 kaarsjes gegeven voor in een taart die we zouden maken. Snel aan de slag. De eerste lading mislukte omdat we teveel deeg in de vormpjes hadden gegoten. De tweede lading was ook mislukt omdat die tegelijk met de eerste de oven inging maar op de onderste verdieping stond. Alle muffins waren verbrand. Gelukkig hadden we 100 vormpjes want er waren nu 30 mislukt, nog precies 70 over en deze lukten wel allemaal heel goed. We versierden de muffins met glazuur en van dat strooisel in roze en wit. Het zag er heel schattig uit.
Zondagmorgen super vroeg opgestaan want ik wilde ook nog een appeltaart voor Sr mike bakken....

Om 8 uur waren we op het klooster met onze 70 muffins en een kakelverse appeltaart. De eetzaal zag er prachtig uit met een hele feestlijke cadeau tafel en een super mooi gedekte eettafel.
De muffins werden voorzien van kaarsjes (miriam was alleen maar gestresst omdat nu al het kaarsvet op de muffins zou komen, ik dacht alleen maar, nou dan haal je dat er toch weer af....) we waren precies op tijd klaar met aansteken toen Sr Mike binnenkwam. Met alle andere sisters begonnen we te zingen. Ze vond het een super leuke verassing en was heel blij. We hebben veel lol gehad toen ze probeerde om alle kaarsjes in 1 keer uit te blazen (om een wens te kunnen doen). Sr Ellen en ik stonden foto's te maken. (wilden ze ook nog dat ik in mijn eentje een nederlands verjaardagslied ging zingen, ze zouden wel meedoen met zn allen.....jaja). Toen alle kaarsjes uit waren (zonder maar een spat kaarsvet op de muffins) en na het gebed stond Sr Sola de kaarsjes weer aan te steken. Ze had haar eeuwenoude fototoestel gehaald en wilde ook foto's van Sr Mike (haar zus) die de kaarjes uit blaast.
De hele dag was het feest.....na het ontbijt en de koffie was een heerlijke lunch en daarna werden we weer uitgenodigd voor de thee. Ik heb echt nog nooit zoveel taart gegeten als toen. Ik zat naast Londiwe (een van de candidates) en we hadden Sr Mikes aardbeiencake voor ons die we eigenlijk met niemand wilden delen omdat hij zo lekker was. Daarna begonnen we aan de muffins en de appeltaart en toe toch nog een stuk aardbeiencake. Ik hoefde nu zeker geen avondeten meer!
Domenic had beloofd om 8 uur in Nkandla te zijn.....nergens te bekennen. Uiteindelijk kreeg ik hem om 5 uur te pakken. Ik was doodongerust omdat hij de hele dag zijn telefoon niet had opgenomen en hij kon wel een ongeluk hadden gehad (hij had immers beloofd hier te zijn). maar nee hoor....zijn werk had gebeld en hij is naar Durban gereden zonder ook maar iemand te vertellen dat hij niet kwam. Slechte zaak.....Hij had me uitgenodigd om het weekend van 19 november naar Johannesburg te komen en dan zouden we naar een gamereserve daar in de buurt. Ik weet nu zeker dat ik niet ga, je kunt blijkbaar niet vertrouwen op wat hij zegt en als ik een vlucht boek moet ik wel zeker weten dat we echt wat gaan doen.

Sphe is een jongen hier uit de buurt en hij heeft zijn hond laten dekken door Buthi, de border collie van Sr mike. Hij kwam langs om de puppies te laten zien. Zo schattig, ik had er zo een mee naar huis willen nemen, maar Coen heeft een discussie met Boris gehad en Boris wil geen concurentie :-) jammer! Misschien moet ik er toch een adopteren en die bij Sr Mike in fostercare geven
.
Daarna werd ik naar de Centre teruggeroepen want een van de kinderen had het sap van een bepaalde boom van hier in haar oog gekregen en die boom is echt giftig... Gelukkig leek het mee te vallen. Oog was rood en eromheen iets gezwollen. Druppels in het oog, medicijnen tegen een allergische reactie en een pleister op het oog. Gelukkig was het maandag weer geslonken en het oog was niet meer rood alleen nog branderig. Weer druppels erin en hop naar school. Ze schrijven de eindejaars testen nu dus die kon ze niet missen.....

Vervolgens was de volgende patiënt Luingisani met een gigantische wang en tandpijn. Gelukkig was de tandarts in het ziekenhuis die dag dus hop naar de tandarts. Donderdag was het nog steeds niet geslonken en nog steeds pijnlijk, dus weer naar het ziekenhuis (zoals de tandarts had gezegd) maar de tandarts was niet gekomen. Toen ik eens goed naar de medicijnen keek die ze hem hadden voorgeschreven bleek dat de mamas de medicijnen helemaal niet goed gaven.....hmmmmm

Woensdag hadden we echt de hele dag regen regen en nog eens regen. En als het hier regent is het niet een beetje maar echt zo hard, zo heb ik het in Nederland nog nooit gezien. Maar hier zijn ze blij met de regen want het regenseizoen is een beetje voorbij getrokken zonder regen..... Om half 11 werd ik door Njabulo (een van de caregivers) aan mijn mouw getrokken, we moesten naar de school want 1 van de kinderen was ziek en we moesten haar ophalen. Komen we daar in het klaslokaal ligt Nosipho daar te stuipen. Nosipho is een complex meisje met epilepsie en enorme woedeaanvallen. Alles was onder controle maar dit was nu de derde keer in 2 weken. Ze was buiten bewustzijn en lag met name te trekken met haar armen. Er stonden 3 mensen van school bij haar en ze hadden haar op 3 banken gelegd. Heel adequaat met name omdat de betonnen vloer heel koud is. Toen ze uiteindelijk weer bij kwam (totaal na een dikke 10 minuten) begon ze te schreeuwen omdat ze een eng groen vliegend beest zag. Tijd om naar het ziekenhuis te gaan want dit kan zo niet. Ik besloot mee te gaan om er zeker van te zijn dat de dokter de ernst van de situatie in zou zien. na 4!!! uur wachten was er nog 1 wachtende voor ons en net op dat moment besloot de dokter eerst alle mensen te zien die een Disability grant wilden aanvragen. Veel papierwerk heel lang wachten en met lede ogen toezien dat mensen die nog maar net binnenzijn ineens voor mogen.... een uur later dus na 5!!!!! uur wachten waren we eindelijk aan de beurt. 5 uur wachten op houten bankjes zonder rugleuning voor een flinke tijd was niet bevorderlijk voor mijn rug helaas....
De dokter (er was een ander arts komen helpen) nam ons probleem wel serieus. We hebben een hele tijd zitten praten vooral ook omdat dit 10 jarige meisje als ze heel boos is dreigt weg te lopen en met zelfmoord dreigt. En ze is soms heel angstig. Hij heeft wat aan de medicijnen veranderd en ik heb hem weten te overtuigen dat ze misschien een psycholoog zou moeten zien. Helemaal aan het eind van het consult kwam de arts erachter dat ik ook bijna klaar ben.Hij werd weggeroepen voor een keizersnee en ik reageerde iets te enthousiast waardoor hij vroeg hoe ik wist wat dat was etc... Hij wilde gelijk mijn naam weten en vond het heel leuk mij ontmoet te hebben. Misschien kunnen we daar de volgende keer misbruik van maken waardoor we niet hoeven te wachten....."

's avonds heb ik boterkoek gebakken tot grote vreugde van Ryan. Hij vind met name de appeltaart heel lekker. ZIjn moeder is volgende week jarig en ik heb beloofd een appeltaart voor haar te bakken. Nkosazana (Ryan zijn vriendin) vond dat een prima idee want dan kon zij mooi vertellen dat zij die had gemaakt. We hebben daarna heel erg gelachen om alle oplossingen die ik bedacht had om te vertellen dat het vooral niet Nkosazana was die gebakken had.
Het wachten in het ziekenhuis heeft me geen goed gedaan. 's avonds kreeg ik koorts en vooral heel erg pijn in mijn rug.....beetje jammer. Gelukkig gaat het nu beter, dus geen zorgen!
Over het weekend zal ik niet nu vertellen want dan wordt het wel een heeeeeel lang verhaal. Dat volgt later deze week!

Heel veel liefs en sterkte met alle regen.

Susanne