Nkandla

Heey Allen,
bedankt voor al jullie berichten

Na een relatief korte reis via een craftshop (met allerlei leuke souvenirs) zijn we in de loop van afgelopen maandag middag aangekomen in st Lucia. Het was echt heel warm en voor het eerst weer echt mooi weer aan het worden. Het enige wat bleef was de harde wind. We hadden een andere backpackers dan de Bibs gebeld en zij had plaats voor ons (ondanks dat de waterproblemen nog steeds bestonden). De vrouw van de backpackers had ik ’s ochtends over de telefoon nog betiteld als meneer, ze moet echt hoognodig haar keel eens laten nakijken want gezien de voorraad sigaretten die werd binnen gebracht voor haar en de schorre mannenstem met daarnaast het er slecht uit zien kan wel eens meer betekenen. Ze was een beetje norsig omdat we 1 nacht wilden blijven en dan moest ze alles weer wassen, en dat was het eigenlijk niet waard gezien de waterproblemen…..nou sorry hoor, ik had ’s ochtends toch echt gebeld en duidelijk gezegd dat het om 1 nacht ging, maar ja. We kregen uiteindelijk gewoon een kamer (met kakkerlakken, al geloofde ytje niet dat die zo groot konden worden). Nadat we een plek hadden geboekt op de walvis boot voor de volgende ochtend hebben we nog een tijdje op het strand zitten lezen. ’s Avonds heerlijk gegeten bij een Portugees, Braziliaans, Angolees, Mozambikaans restaurant!

Na een slechte nacht (de matrassen liepen van goed gevuld aan de randen tot niet gevuld naar het midden waardoor je op het bedframe lag te slapen) stonden we om half 8 vol goede moed bij de verzamelplek voor de walvissentocht…..helaas, het waaide te hard waardoor ze hadden besloten om niet uit te gaan varen omdat iedereen alleen maar zeeziek zou worden en niemand er echt wat aan zou hebben. Echt super balen…..
Na nog even op het strand te hebben gezeten hebben we koers gezet richting Nkandla.

En we zijn nu in Nkandla terecht gekomen.
Aangezien Susanne er al voor de derde keer komt, beschrijf ik (ytje) de ervaring van dit dorp.
Van te voren had ik bepaalde verwachtingen zoals: geen water(ja zelf water halen en op je hoofd dragen), geen slot op de deur, overnachten in van die ronde navelhutjes en koken op een kampvuur. Nou het tegendeel bleek waar te zijn. We kwamen rond de lunchtijd aan en we gingen eerst naar het klooster. Daar waren al een paar nonnen die Susanne herkenden en gingen uit hun dak (ik bedoel erg blij) dat ze er weer was. We moesten gelijk naar binnen komen en kregen een zeer uitgebreide lunch voorgeschoteld, oa kip, sla,rijst, hete chutneysaus en oja aardappelsalade, het was heerlijk!
In het klooster heeft iedere non haar eigen taak. Zo heb je Sister Mike en die zorgt voor het eten, sister Carola zorgt voor de weeshuiskinderen en geldzaken voor projecten in het dorp, sister Sola maakt allerlei mooie dingen en is dus de knutselkoningin en sister Ellen die is de baas van het hele spul (en arts). Daarnaast heb je nog een paar andere nonnen , maar ik weet daar de namen niet meer goed van en weet ook niet precies wat ze doen. Als je in het kloostergebouw komt dan heb je soms het Sound of Music gevoel, niet helemaal qua gebouw, maar wel de lieve mensen die hier zitten.
Nadat we daar iedereen ontmoet hadden en lekker gegeten, gingen we naar de Center. Het is de plaats waar de weeskinderen zitten en ook het gebouw waar de Caregivers hun meeting hebben. Caregivers zijn mensen die langs gezinnen en scholen gaan om de sociale situatie van kinderen in kaart te brengen en ze doen veel aan voorlichting over HIV /Aids. We waren nog maar amper het terrein op van de Center en de weeskinderen zagen Susanne door het raam en riepen allemaal als een dolle : Susanne, Susanne, Susanne!!. Dat was erg leuk om te zien en zelfs na 1 jaar weten ze nog steeds wie Susanne is en je kan zien dat ze van haar houden. Vervolgens kreeg ik ook allemaal handjes en ze vroegen zich af of ik het zusje van susanne was( hahah dit was denk ik de 10ex keer dat ze het vroegen). Vervolgens na een korte rondleiding op de center kregen we ook onze kamers te zien. Het zijn super ruime kamers met een 2 persoonsbed, eigen douche en wc en ja de deur kan gewoon op slot. Zowel Susanne als ik kregen beide een eigen kamer, wat een luxe. Tevens hebben we een eigen keuken op de center en dat ziet er super netjes uit en we kunnen gewoon koken op een elektrische plaat.

Tsja en toen was het tijd voor ytje om terug te gaan naar Nederland en er was geen tijd meer om het af te maken….dus ik zal het verder vertellen.

Dinsdag avond hebben we bij Miriam gegeten (een vriendin van mij die anderhalf jaar hier in Nkandla woont (over 2 maanden even teruggaat naar Duitsland en daarna voor 3 jaar gaat lesgeven op een school in Johannesburg))
Het is hier om half 7 hartstikke donker en om 6 uur gaat een natuurlijke wekker, namelijk dan zijn alle kinderen wakker en op weg naar de eetzaal, en dat gaat gepaard met een hele hoop kabaal. Laat wordt het hier dus nooit (nou ja bijna nooit).

Woensdagmorgen de eerste morningmeeting. Voor mij is dat elke dag weer een bijzonder moment. Er wordt namelijk begonnen met een lied en gebed, en als je weet dat eigenlijk al deze mensen hier goed kunnen zingen, kun je je voorstellen dat mij dat regelmatig kippenvel geeft. Daarna volgt nog een presentatie van een casus van een van de caregivers.
Na de morningmeeting zijn we meegegaan met Sr Ellen naar Nxamalala (ja ja, een naam met een klik erin) een gebied wat bij Nkandla hoort. (dit is het gebied waar Jacob Zuma, de president vandaan komt en nog steeds een huis heeft). Een flink eind rijden en helaas was het regenachtig (en omdat het hier in de heuvels is daardoor ook erg mistig) waardoor we weinig van het uitzicht konden zien.
In principe is het spreekuur was Sr Ellen daar eens in de twee weken draait voor de patiënten met AIDS medicatie. Ze moeten zeker eens per jaar door een dokter worden gezien en als ze een uitkering willen aanvragen moet dat ook via Sr Ellen. Maar ook kunnen ze dan komen voor andere klachten. Het “huisartsen” spreekuur in de klinieken wordt gedaan door verpleegkundigen met een speciale training.
Sr Ellen liet ons de patiënten die kwamen met klachten nakijken, terwijl ze zelf alle aanvragen voor de uitkering behandelde. Zo zagen we een vrouw met menstruatie problemen, een jonge man met al 2 jaar erge pijn aan zijn edele delen (was wel een goede anticonceptie, want zelfs dat was te pijnlijk) en dit was waarschijnlijk het gevolg van een uitgebreide SOA. En nog een vrouw met “gewoon” de griep. Daarna hebben we nog papierwerk voor Sr Ellen zitten doen terwijl zij de lange rij wachtende mensen voor een aanvraag voor een uitkering aan het wegwerken was. Op de weg terug was er even de mogelijkheid om het huis van Zuma te zien liggen. Er worden nu enorme villa’s gebouwd, jammer want het was voorheen nog een traditionele homestad met ronde hutten en toen zag het er echt prachtig uit. nu was het met name een bouwkeet.
Teruggekomen in Nkandla stond er een heerlijke lunch op ons te wachten, en een uitnodiging om ’s avonds ook mee te komen eten. ’s Avonds was het echt heel gezellig. Sr Ellen zat op de praatstoel en was allerlei leuke verhalen aan het vertellen (en daar is ze heel goed in!)

Donderdag regende het nog steeds. Voor ons heel vervelend, maar hier zaten ze echt te snakken om regen. De regen is erg laat dit jaar, en de afgelopen maanden waren erg droog geweest.
Ytje zou mee met het VCT team (het team wat naar de scholen gaat en de leerlingen (ouder dan 16) kunnen zich dan laten testen op HIV als ze dat willen. Na de ochtend meeting was er eerst nog een feedbackronde. En dan begint het wachten. De meeting begint ’s ochtends om half 8. Dan zou je bedenken dat er wel een beetje tempo in de ochtend zit….maar nee. Na die feedbackronde moesten eerst nog alle spullen om te testen bij elkaar worden gezocht en dat duurt eeuwen, dus toen ze eenmaal op pad gingen was het bijna half 11….

Er is zijn hier in Zuid Afrika recent veel stakingen geweest. De caregivers hebben niet gestaakt, maar besloten in een heel laag tempo te werken. Volgens Ryan (werkt hier al jaren als en social worker en komt oorspronkelijk uit Johannesburg) was er geen verschil met anders….

Omdat ik niet mee was met het team is het moeilijk om er wat over te vertellen. Wat ik wel weet is dat het testen begon met…..jawel wachten. Het is echt een kwestie van als er 1 schaap over de dam is…. Maar uiteindelijk had het team 48 scholieren getest op HIV, en dat is een goede opkomst!

Ik heb lekker rustig aan gedaan, mijn tas uitgepakt, kamer opgeruimd, met Sr Sola gekletst (zij is de non van het project Sizanani Huts die alle sterren, engeltjes en manden van gras maakt) (zij is 90, en maakt nog steeds allerlei dingen zelf, is erg kritisch op het werk van “haar” vrouwen en heeft veel humor) en Miriam geholpen met wat dingen. Tsja, dan is een dag snel voorbij.
Aan het eind van de middag nadat de kinderen hun huiswerk hadden gemaakt was er even tijd om met ze te spelen. Ytje ontdekte vooral het voetballen met de jongens, terwijl de kinderen mijn haar weer hadden ontdekt en er de vreemdste kapsels van wisten te maken (tot hun grote lol). Nog snel even wat foto’s maken zodat Ytje thuis ook wat foto’s kan laten zien van de kinderen (en de kids vinden het vooral ook erg leuk om met je camera aan de haal te gaan, krijg je wel grappige foto’s voor terug!)
’s Avonds waren we weer bij de nonnen uitgenodigd voor het eten. (‘normaal’ is het zo dat alle vrijwilligers mee kunnen lunchen op het klooster (een warme maaltijd) en op zondag kunnen we mee ontbijten). Gelijk na het eten verdwenen alle nonnen omdat ze weer in gebed moesten. Alleen Sr Ellen bleef achter en liet Ytje Amarula proeven, gemaakt van de amarula vruchten die vooral groeien in en rondom het Krugerpark. Ik voelde me een beetje ongemakkelijk omdat zij nu haar gebed miste, maar volgens mij vond ze het vooral nog gezellig! Olifanten zijn erg dol op deze amarula vruchten maar ook zij kunnen er dronken van raken :)

Vrijdag morgen zijn we mee geweest naar een highschool waar Sr Ellen en Miriam een essay competitie hadden georganiseerd, en nu gingen ze de uitslag bekend maken. Deze highschool staat in de wijde omgeving als heel goed bekend en leerlingen komen van ver (en zijn dan intern) om naar deze school te gaan.
De leerlingen stonden in lange rijen voor een soort veranda waarop wij dan zaten. Eerst werd er beschreven wat er heel goed was aan de essays, wat verbeterpunten waren in het algemeen, zodat de groep die komend jaar mee gaat doen er profijt van heeft. Ik vraag me alleen af of iedereen het heeft verstaan want in 1 rij (= 1 klas) stonden wel 50 (als het er niet meer waren)! Leerlingen. En we hadden onweer gehad waardoor de stroom was uitgevallen en nog niet terug was waardoor de microfoon niet werkte…. Maar ja, de mensen vooraan hebben in ieder geval wat geleerd (hopelijk).
Voordat de uitreiking was trad het gospel koor van de school op…echt indrukwekkend zo goed. Ik stond daar echt met kippenvel op mijn armen (en niet omdat het zo koud was en weer was begonnen met regenen (arme leerlingen die daar met blote benen stonden)).
Het hoofd van de school zat naast mij toen de winnaars (winnaressen) bekend werden gemaakt. Hij was zo zenuwachtig, echt heel grappig. De derde prijs was 400 rand (iets minder dan 40 euro al veel geld voor hier) waarvan de helft in boeken zal worden uitgegeven. De hele groep joelen toen de 3e prijs winnares naar voren werd geroepen, het hoofd van de school juichend en een heel verlegen meisje wat naar voren kwam. Ze hebben school uniformen hier, maar ze had haar blazer niet aan. Het hoofd van de school riep gelijk rond om een blazer die ze vervolgens van een mede leerling kreeg en daarna mocht ik pas foto’s maken. De tweede prijs was ook voor een jonge dame, zij kreeg 650 rand, waarvan ook de helft in boeken die ze uit mag zoeken. Weer een juichende menigte, een juichend hoofd van de school en het roepen om een blazer om aan te trekken. De eerste prijs was ook voor een jonge dame, zo grappig om het schoolhoofd te zien (die nog steeds naast mij zat) terwijl we zaten te wachten op de naam…..hij was echt heel zenuwachtig! Weer een joelende menigte, een verlegen meid, een juichend schoolhoofd en het roepen om een blazer (waar ze echt in zwom) waarna de foto’s werden genomen. De winnares kreeg 1000 rand waarvan ook de helft in boeken die ze uit mag zoeken binnenkort. Ze kregen ook een oorkonde die werd uitgereikt door Ytje die als special guest en arts was aangekondigd.
3 verlegen en zeer beleefde meiden, maar oh zo blij met dat ze gewonnen hadden.
En terwijl het steeds harder begon te regenen werd eerst vanuit onze kant nog een scala aan mensen bedankt en daarna ging het schoolhoofd de leerlingen nog toespreken. Het grappige was dat hij benoemde dat het steeds harder begon te regenen, maar totaal geen vaart maakte in zijn praatje. Het is echt een schoolhoofd die lang van stof is.
Jammer dat het regende want de omgeving hier is echt heel mooi. Het begint echt groen te worden (in plaats van dor of afgebrand gras) en het is heel heuvelachtig en als je om je heen kijkt vind je op verschillende plekken groepjes hutten bij elkaar waar dan een familie woont.

Na de lunch (en een aantal cadeautjes van Sr Ellen voor Ytje: sterren, engeltjes en armbanden) was het tijd om richting het vliegveld te vertrekken. De weg is vol gaten (wel een asfaltweg) en het weer was niet zo goed waardoor het een flinke rit is. We waren mooi op tijd om de auto in te leveren. Onze ferrari was zo mooi gewassen ’s ochtends door Mtimkhulu (wast de auto’s op het klooster om geld te krijgen om zijn daga (wiet) te kopen. Deze jongen is werkelijk altijd stoned, maar hij werkt tenminste wel gewoon voor zijn geld, het grappige is wel dat als er twee auto’s staan die hij beide gewassen heeft, kan hij gewoon weer bij de eerste beginnen in de hoop meer geld te krijgen) maar door het slechte weer was hij bijna weer net zo vies als daarvoor…..
Miriam was meegekomen met ons omdat zij en ik wilden kijken of wij voor een aantal weken nog een auto konden huren, maar dat bleek zo bij de balie op het vliegveld onbetaalbaar te zijn, we konden dat thuis vanaf het internet gaan regelen.
Sr Hedwig kwam ons ophalen en nadat we er zeker van waren dat Ytje met het vliegtuig meekon (dus ingechecked was) zijn wij weer richting Nkandla vertrokken, vooral omdat het al laat was en de wegen dus slecht zijn, net als het weer, dus het is geen prettig stuk om in het donker te rijden.
En inmiddels weet ik dat Ytje weer veilig in Nederland is aangekomen!

Het grappige was dat ze hier echt veel moeite hadden om de naam ytje uit te spreken. De gekste dingen hebben we voorbij horen komen. Sr Carola bedacht dat ze gewoon dacht aan itchy (jeukend) en sprak het ook zo uit en wat veel kinderen zeiden was Ietsie. Zo hadden anderen weer een andere kapstok. (Sr Ellen had gewoon een papier in haar jurk zitten waar de naam op stond geschreven). Als ze aan mij wat over Ytje wilden vragen zeiden ze maar gewoon your friend with that difficult name.

Het einde van 3 super leuke weken. Erg gezellig, veel gezien en gedaan. Een hele ervaring! De weken zijn omgevlogen. Voor mij volgen nog twee maanden hier “thuis” in Nkandla, maar voor Ytje begint maandag het “echte” leven weer.

Wat ik hier precies ga doen de komende weken weet ik nog niet. Ik zal morgen eens met Sr Ellen gaan praten. Zowel Sr Carola (gaat over het outreach program met de caregivers) als Sr Hedwig (social worker) zijn al naar me toegekomen met de vraag of ik met hen mee wil kijken bij een aantal clienten. En ook Sr Ellen heeft al aangegeven dat ze wel dingen voor mij bedacht heeft. In ieder geval ga ik op de woensdagen met Sr Ellen mee naar de klinieken om patiënten te zien met haar!

Nkandla ligt erg afgelegen en hier in het dorp is verder niets te doen in de weekenden. Dankzij een bijdrage van een paar lieve mensen (super lief, echt heel erg bedankt!!!!) en een inleg van Miriam haar kant zijn we in staat om een auto te huren zodat we in de weekenden dingen kunnen ondernemen (naar het strand, naar een wildpark, naar Durban). Nadat we gisteren op het vliegveld wat teleurgesteld waren vonden we gisterenavond laat toen we terugwaren in Nkandla een betaalbare auto met goede verzekering etc (geen zorgen geen zorgen) op het internet. Dus wij gelijk geboekt. En vanmorgen hadden we een lift van Sr Ellen naar Durban airport om onze auto op te halen (zij moest van alles in Durban doen dus we konden het mooi meerijden).
Flink wat kilometers achter de kiezen (vrijdag op en neer naar Richardsbay (= 2,5 uur enkele reis) en op en neer naar Durban (= 2,5 uur enkele reis) en een bezoekje aan Durban stad zijn we vanmiddag weer teruggekomen in Nkandla.
Voor de komende 6!!!! Weken zijn we de trotse eigenaars van een Kia picanto met toen we hem kregen 164 kilometer op de teller! Een prima deal dus!
Er is nog een andere reden waarom het fijn is om hier een auto te hebben. Om half 7 is het echt pikkedonker. Ik woon op the centre en miriam woont in een appartement bij het klooster (10 minuten lopen uit elkaar) maar tsja, ’s avonds over straat lopen doe je niet dus op deze manier is het wel mogelijk om samen te eten ’s avonds!
Het is nu 21 uur, hoogste tijd om te gaan slapen ( voor mijn gevoel is het al 23 uur omdat het al zolang donker is) en morgen om 6 uur gaat de weeshuiswekker weer!

Nu nog hopen dat het weer snel beter wordt…..

Zo nu zijn jullie weer volledig op de hoogte!
Het duur even maar dan heb je ook wat (hihi)
Foto’s volgen…..

Heel veel liefs,
Susanne