Sawubona

Hallo allemaal!
De werkweek is weer halverwege, tijd voor een “kleine” update.

Het is wel makkelijk hoor, als je precies weet hoe alles werkt, dan hoor je er gelijk weer bij en ben je niemand tot last omdat ze alles uit moeten leggen. Maandag kon ik dus ook gelijk op pad met Thandeka, een community worker. (wat haar taken precies zijn heb ik nog steeds niet begrepen, maar zij gaat met name bij de mensen langs die onder behandeling zijn wegens HIV). Wij met de taxi naar een gebied een heel eind verderop. Wat een ervaring!
De eerste taxi had een sticker binnenin met “exclusive sound” nou dat klopte wel, maar dat waren met name allemaal geluiden van een bijna uit elkaar vallende taxi. Voordeel was wel dat hij heel rustig reed. a) omdat het dan het minste lawaai maakte en b) omdat als hij harder zou gaan het ding waarschijnlijk uit elkaar zou zijn gevallen.
Als je hier met de taxi wilt (kleine busjes; stoelen voor 15 mensen, plek voor zoveel als ze er in weten te proppen) houd je hem staande door middel van handgebaren. Elke richting heeft een eigen gebaar.
Halverwege hebben we nog een andere community worker opgepikt: Maria. Formaatje nijlpaard, en een reuze geestig mens! Ze zag me wel zitten als schoondochter en bedacht al hoeveel lobola ze voor mij ging betalen.
Hier betaal je als man lobola voor de vrouw als je met haar wilt trouwen. Maria bedacht dat dit 11 koeien moesten zijn, 1 paard, 100 dekens, 100 zulumatten en 25 zulupotten (deze dekens geef je dan weer weg aan je gasten op de bruiloft). Alleen hierom al hebben we heel hartelijk gelachen, maar toen ook nog bleek dat haar zoon 5 jaar oud was lagen Thandeka en ik bijna op de grond van het lachen. Maar zei Maria: in love, age doesn’t matter…..nee nee. We maakten er de hele dag een grote grap van. Ik gaf haar een appel, die bewaarde ze en ze nam hem mee voor mijn aanstaande echtgenoot en zo ging het maar door.
Er volgden nog 2 mannen die wel Lobola voor mij wilden betalen. De ene haakte af toen hij hoorde dat ik uit Nederland kwam…..dat was net iets te ver weg. De andere wilde gelijk de helft al betalen, maar volgens Maria was ik onbetaalbaar. We troffen nog een oudere dame langs de kant van de weg toen we stonden te wachten op een taxi. Ook zij begon te onderhandelen met Maria (die zich als mijn moeder had opgeworpen en het zelf ook onwijs grappig vond dat dit gebeurde).

We hebben een vrouw bezocht die mishandeld wordt door haar echtgenoot. Deze man is altijd dronken, ontvangt geld van de overheid maar steunt zijn gezin daar niet mee en ze was nu ten einde raad. We hebben haar beloofd hulp te leveren door de social workers in te schakelen.
Daarna moesten we nog een stukje verder naar het dorp. De taxi was in geen velde of wegen te bekennen dus we begonnen met lopen, tot groot ongenoegen van Maria. Ze had zo’n last van haar benen en haar schoenen waren stuk. Thandeka en ik bleven maar benadrukken dat het een stuk beter zou worden als ze eens wat zou afvallen. Maar volgens Maria deed ze daar echt alles aan (al at ze wel 6 vetkoekies (soort oliebollen en dan nog een slag groter) per dag).
In het dorp was nog een jonge dame die last had van een groeiende maag, dus was ze naar de dokter geweest: zwanger. Nou ik hoop dat het niet haar maag is waar dat kind in groeit…..
Oh ja, kwam ook nog de vraag van Maria hoe het nou precies zit met een man die twee vrouwen heeft (dat is hier heel gebruikelijk) waarvan de ene HIV positief is en de andere HIV negatief en de man zou ook negatief zijn (wat ik totaal niet geloof). Het enige antwoord daarop was ALTIJD een condoom gebruiken. Nou dat wist het meisje nog niet, maar ze zou het aan de community gaan vertellen…..
En dat was het weer, konden we weer in de taxi terug (1,5 uur) nu in een betere taxi, maar met 19 mensen.

Terug gekomen op het klooster (waar ondanks dat het 4 uur was nog een heerlijke lunch op me stond te wachten) vertelde ik Sr Hedwig over de mannen en hun Lobola. We hadden de grootste lol en Sr Hedwig vond dat ik de mannen naar het klooster moest laten komen en dan zou zij de lobola innen vlak voordat ik weer vertrek.

Wat mijn taak precies zal zijn weet ik nog niet. Er is hier op het moment een één of andere professor uit Duitsland (een grote sponsor geloof ik) en hij vreet al Sr Ellen haar tijd. Zij loopt als een kip zonder kop rond om maar te zorgen dat hij alles te zien krijgt van wat Sizanani inhoud.

1 ding weet ik wel zeker. Sr Carola vertrekt voor 3 weken naar Duitsland (zij heeft veel te maken met Sizanani, zowel met de caregivers als met de weeshuiskinderen) en zij heeft een aantal van haar taken aan mij over gedragen. Vanmiddag heb ik de medicijnboxen voor de weeshuis kinderen zitten vullen….nou 1 ding weet ik zeker. Laten we maar gelukkig zijn dat wij niet zulke problemen hebben met HIV in Nederland. Die pillen die deze kinderen moeten slikken zijn niet normaal zo groot en het zijn er nog heel veel ook…..en dat elke dag weer…..

Gisteren ben ik met een team op pad geweest om huisbezoeken te doen en zo ook vandaag.
Vanmorgen had Sr Hedwig (social worker) mij “geboekt” zoals zij dat noemde. Sr Hedwig is een zulunon die echt altijd lacht en heel veel humor heeft. Het is echt heel leuk om met haar op pad te gaan, of bij haar aan tafel te zitten tijdens de lunch. We gingen nog even thee drinken op het klooster en de melk was op. Ze zei tegen Sr Mike dat ze binnenkort een grote kan melk ging geven (Sr Mike is van de keuken zeg maar) waarop Sr Mike opperde dat ze beter een koe kon regelen. Nou zei Sr Hedwig…hoe kom ik aan een koe. Vervolgens keek ze mij aan en we lagen beide in een deuk, denkende aan de 11 koeien lobola.
Toen we wegreden vanaf het klooster zat ze te vertellen hoe vaak ze al over de hond is gereden en dat ze nu heel voorzichtig doet want als ze nu over de hond zou rijden zou Sr Mike geen eten meer voor haar maken (Sr Hedwig is dol op eten!). En dan verteld ze het op zo’n geestige manier en lacht zelf ook heel hard mee. Was een gezellig ritje.
We gingen naar een oude gogo (een oude dame) die een beroerte had gehad en nu veel pijn had in haar lichaam. Sr Hedwig wilde eigenlijk gewoon van mij horen wat ze zelf al bedacht had….namelijk dat we deze vrouw naar het ziekenhuis moesten brengen. De dochter verzorgde haar moeder echt goed, maar bij elke aanraking schreeuwde ze het uit van de pijn en ze was ook gestopt met eten en drinken dus de dochter was ten einde raad. Dus een grote auto laten komen en deze dame met matras en al in de laadbak geschoven (nadat ze eerst helemaal opnieuw gewassen werd en in de zondagse outfit was gestoken).

Vanmiddag ben ik ook weer met een team op pad geweest voor huisbezoeken. Het is vooral erg gezellig, ze kennen mij dus ze weten dat ik het leuk vind om met ze mee te gaan en dingen over de families te horen en in de auto op weg daarnaar toe kletsen we over van alles en nog wat. En als ze dan in het zulu lopen te lullen en vervolgens heel hard lachen hoef ik alleen maar te vragen of ze grappen in het vervolg in het Engels willen vertellen want dan kan ik ook mee lachen en vervolgens gaan de meeste gesprekken in het Engels.

Miriam woont op het klooster terrein en ik in het weeshuis. Zij was erg teleurgesteld dat ik niet ook aan de kloosterkant kon komen. Maar eigenlijk ben ik wel blij dat het zo is. Miriam heeft ook haar vrienden hier in het dorp die ze wil zien. Ik heb echt niet altijd zin om daar bij te zitten. Dan zou ik dus alleen zitten. Nu loop ik even langs de kinderen hier en die vinden het echt reuze gezellig dat je even komt kletsen. Ze vinden het heerlijk als je erbij komt zitten, dan gaan ze een beetje aan je haar plukken, komen op je schoot zitten of gebruiken je als klimtoestel. Gisteren wilden de oudste meiden Nederlands leren. Dat eindigde eigenlijk in een groot lachsalvo elke keer als ik een woord in het Nederlands zei. Vandaag stonden de jongens te zingen en te dansen (en wisten niet dat ik keek). 1 van de meiden had een flesje water en toen ze dat bijna leeg had gedronken trok ik het van haar lippen af zodat het over haar heen liep. Werd ik gelijk achterna gezeten met flessen water, maar ik was gelukkig sneller. Nu zou ze me morgen terug pakken….ik ben benieuwd…..
Ja, het is gewoon lekker om hier weer te zijn. Ik vermaak mij prima! Het weer is nu heerlijk: 29 graden, verkoelend windje, top!
Geen zorgen over de taxi’s; Sr Carola had mij echt niet laten gaan als ze het niet vertrouwde en over het algemeen ga ik mee met de teams en dan hebben we een auto van het project tot onze beschikking. En geen zorgen om de Lobola’s…..ik heb er vooral heel veel lol om met iedereen.

Liefs,
Susanne