Onweer

Zo….weer even een berichtje van mij!
Een deel van mijn laptop is ermee opgehouden (voor de kenners: windows verkenner werkt niet meer om de een of andere vage reden) maar gelukkig kan ik nog prima op internet en in word. Er zit een computer techneut in Vrijheid (1,5 uur verderop) en als ik tijd en zin heb zal ik bij hem langs gaan. Ik heb gisteren al even gebeld en hij zegt dat hij me wel kan helpen.

Het weer is hier echt aan het omslaan van lente naar zomer en dat gaat gepaard met gigantische onweersbuien in de namiddag en avond. En voor degenen die mij een beetje kennen: ik ben totaal geen fan van onweer, en zeker hier niet. Het kan hier echt enorm tekeer gaan. Vrijdagavond laat begon het, vervolgens was er zaterdag avond echt een hele hevige onweersbui en ik lag in mijn bed te trillen als een rietje (zielig he). Door de heuvels hier draagt het geluid echt heel ver en klinkt het ook heel dreigend. En dan lig je in het pikkedonker en bij elke flits wacht je op de donder (hoe feller de flits des te harder de donder) en bij elke flits hoop je dat hij geen slachtoffers maakt, want dat gebeurd hier toch echt heel regelmatig helaas….

Afgelopen zaterdag was het onweer op zich niet zo heel dicht bij maar viel toch steeds de stroom uit. Toch wel heel onhandig als je nog een quiche wilt bakken als lunch voor de volgende dag in het wildpark….uiteindelijk is het wel gelukt, maar je moet geduld hebben met de elektriciteit hier.

Zondag was het eigenlijk het ergste. We kwamen net terug uit het wildpark (half 5) toen de lucht echt inkt en inkt zwart kleurde. Toen ik ging kijken wat de kinderen aan het doen waren ontdekte ik dat er nog een flink aantal kinderen aan het voetballen was op het voetbalveld (er was een competitie). Ondertussen waren er zo’n 3 onweersbuien om ons heen ontstaan en ik maakte me echt onwijze zorgen en was met de ‘mama’s ‘ hier aan het bedenken hoe we ze zo snel mogelijk weer op the centre zouden kunnen krijgen. Gelukkig kwamen ze net op dat moment aangelopen. Nog geen 15 minuten later brak het onweer in alle hevigheid los met echt een inslag vlakbij waardoor de flits en de enorme knal tegelijkertijd kwamen. Er liepen nog wat kinderen buiten dus die eerst naar binnen getrokken. Daarna besloten we dat alle kinderen naar de slaapzalen moesten gaan. De stroom was intussen weer uitgevallen maar het was nog wel licht. Ik ging met 1 van de kleintjes mee naar de jongensslaapzaal omdat hij zo bang was. We zaten er net toen er weer zo’n enorme knal was. We schrokken ons allebei echt helemaal kapot. Daarna kwamen alle jongens binnendruppelen. Ik heb een tijdje met ze zitten praten over voetbal en daarna gingen zij in het zulu over en ben ik bij de meiden gaan kijken. Zij zaten met z’n allen (er zitten 30 kinderen hier in het weeshuis op dit moment) met een kaars op 1 slaapzaal en waren liedjes aan het zingen. 1 van de mamas was zo bang dat ze in de gang zat met een deken over haar hoofd (een gang zonder ramen). Het was echt een komen en gaan van buien. De ene trok weg en je dacht opgelucht adem te kunnen halen, nee hoor, er was weer een nieuwe onweersbui in aantocht. Ik zag de flits inslaan in een elektriciteitspaal boven in het dorp. Dat ging gepaard met een vonkenregen en later met nog 1.Toen het om half 7 tijd was voor de medicatie realiseerde ik me ineens dat de twee mamas die dienst hadden die avond beiden bij de meiden zaten. De jongens zaten in het pikkedonker en alleen en ook zij waren bang….
Ik ging mijn zaklamp halen om wat extra licht te hebben want met alleen een kaars kom je niet zover… Bij de jongens klampte 1 van de kleintjes zich gelijk aan mij vast en deelde mee dat hij bij mij zou slapen. Toen ik hem uitlegde dat dit niet kon vonden ze dat ik bij hun moest komen slapen. Er kwam een mama vertellen dat de jongens naar bed moesten gaan en met dat ze binnenkwam begon het onweer weer. Ze ging er als een haas vandoor richting haar veilige plekje op de gang en liet de jongens achter….nou ja ik was er nog met mijn zaklamp. De jongens kropen met z’n allen in 4 bedden en smeekten om mijn zaklamp. Ik kon ze die echt niet geven. Ik had twee zaklampen maar ben er tijdens de vakantie 1 kwijt geraakt. Als er nu ’s nachts wat zou gebeuren had ik geen licht…
Het gaf me zo’n klote gevoel die jongens daar achter te laten (leeftijd 6 – 16). Ze deden overdag zo stoer, maar waren nu echt allemaal heel klein.
In mijn eigen bed bij het licht van een kaars heb ik vele keren bedacht dat ik mijn zaklamp toch ging brengen, maar dat kon gewoon niet…. Gelukkig trokken de onweersbuien daarna best snel weg. Het regende nog wel een tijd gigantisch. ’s Nachts begon het heel hard te waaien en maandag ochtend was er een strak blauwe lucht, alsof er niets was gebeurd…..

Vorig jaar heb ik bij de caregivers een quiz geïntroduceerd. Ik wilde iets doen om hun kennis wat op te vijzelen of bij te schaven, maar het moest niet saai en droog zijn en zo kwam ik op het idee van de quiz. Sr Ellen vond het een super goed idee en zo zaten wij de hele week door vragen te verzamelen en uitleg te geven bij presentaties die de caregivers moeten houden (waarover dan op vrijdag weer een vraag kon worden gesteld). Het was een groot succes, mede omdat Sr Ellen niet te zuinige prijzen beschikbaar stelde. Het afgelopen jaar heeft zij (met de andere vrijwilligers die zijn geweest (een arts met zijn vrouw een psychologe)) de quiz voort gezet, maar door allerlei omstandigheden was daar in juli een eind aan gekomen (tot haar grote teleurstelling). Het eerste wat de caregivers vroegen toen ik er weer was….of we weer met de quiz gingen beginnen. Dat is een goed teken toch!
En afgelopen vrijdag morgen hebben we dat dan ook gedaan. Het was weer geslaagd en iedereen was weer tevreden. (het team wat bijna nooit wint won, er werd gelachen en er waren discussies)
De afgelopen maanden zijn de touwtjes van de regie over het project wat verslapt, en daar wordt gelijk misbruik van gemaakt. Het is dus weer tijd dat de touwtjes worden aangetrokken en daar is Sr Ellen mee begonnen. Ze moet regelmatig optreden als een politie agent tot haar eigen ongenoegen en tot het ongenoegen van de caregivers….maar ja anders verslonst de boel en kun je de tent op een gegeven moment sluiten.

De afgelopen dagen heb ik ook zoveel lol gehad met de kinderen. Het begon woensdag toen 1 van de meiden (hlobisile) water uit een flesje aan het drinken was. Vlak voordat het op was trok ik het flesje van haar lippen waardoor het resterende water over haar heen liep. De grootste lol hadden we, en ze zou me wel krijgen.
donderdag zat ik lekker in het zonnetje en Hlobisile was in de keuken aan het afwassen. Ik zag wel een flesje water voorbij komen, maar het kind dat het droeg had totaal geen benul van wat er was gebeurd, dus ik maakte me geen zorgen. Hlobisile kwam op een gegeven moment voorbij (zonder water) en ze zouden gaan eten, dus geen zorgen……totdat een van de kleine kinderen achter me kwam staan en me vasthield (dat deed hij wel vaker dus ik had nog niets door) ineens kreeg ik een fles water in mijn nek en bleek van de andere kant (ik zat tegen een muurtje) beslopen te zijn door hlobisile die echt de grootste lol had terwijl ik drijf nat was.
Vrijdag was Hlobisile met een van de mamas aan het klieren met water. Miriam en ik zaten het te bekijken en deze mama was zo sluw dat Hlobisile helemaal nat was en zij nog helemaal droog. Dus wij helpen. Beide pakten een arm van de mama vast zodat Hlobisile de emmer (die inmiddels was aangedragen, het begon met bekertjes) over haar heen kon gooien. Maar dat malle kind had zo de slappe lach dat ze niet goed richtte en die hele emmer water…..jawel over mij terecht kwam. Het begin van een groter water gevecht omdat wij die mama echt helemaal nat wilden hebben. Uiteindelijk is dat gelukt en we hebben echt zoveel lol gehad. Zodra het weer mooi weer is ’s avonds moet er een vervolg komen want 1 van de grote jongens had besloten mee te helpen en kieperde een volle emmer over ons allen heen. We moeten hem dus weer terug pakken.
De kinderen genieten echt van dit soort dingen (en ik stiekem ook!) Wat dat betreft is het weer jammer dat we een auto hebben en elk weekend weg zijn….door de week zijn de kinderen op school en moeten daarna huiswerk maken….

Zondag zijn we dus naar het wildpark gereden met Thabani (1 van onze vrienden hier). We kwamen het park in en we zagen….jawel een cheeta. We hebben een gezellige dag gehad en veel dieren gezien. Thabani was nog nooit op safari geweest en hij keek zijn ogen uit. Grappig is dat deze mensen toch een soort van bush kijk hebben. Hij zag dingen die wij anders echt over het hoofd hadden gezien: een schildpad, een leguaan en geloof het of niet zelfs de olifanten hadden wij zonder hem echt gemist.

Zondag avond was dus de avond van het enorme onweer en de stroom uitval. 36 uur hebben we zonder stroom gezeten en pas vanochtend was het weer terug….maar goed, lezen bij een kaars s avonds heeft ook wel wat en op het klooster hebben ze een generator dus daar konden we wel wat werk doen op de computer. Er is het christmas card project. Alle caregivers vragen aan de kinderen die zij begeleiden wat zij voor kerst zouden willen (met name kleding). Dat schrijven ze op een kaartje met de naam en de leeftijd van het kind. Daarnaast maken zij een foto van het kind en die komt ook op het kaartje. Deze kaartjes worden in (kunst) kerstbomen gehangen en gaan naar verschillende plaatsen hier in de buurt (met name kerken). Mensen die wat goeds willen doen kunnen zo’n kaartje uit de boom halen en het cadeau voor het kind kopen. Met kerst worden de cadeaus door de caregivers rondgedeeld. Een mooi initiatief, maar veel werk om alle foto’s uit te zoeken (er zijn al meer dan 400 kinderen aangemeld door de caregivers).
Maandag was voor mij zoals de zulu’s zeggen: just one of those days. Het zat me dwars wat er gisterenavond gebeurde en daar heb ik een tijd met sr Hedwig (gaat over de kinderen) en Sr Ellen (zag dat mij wat dwars zat) over gesproken. Daarna bleek dat mijn Laptop niet meer werkt zoals het hoort en toen had ik echt geen zin meer om wat te doen, dus ik heb lekker met de hond gespeeld en rondgehangen.

Vandaag ben ik de hele dag bezig geweest met de foto’s voor op de kerstkaartjes en het uitzoeken van een vracht kleding die is gekomen….

Morgen en overmorgen ga ik met een groep van ons project en een groep uit het ziekenhuis op pad om bij zoveel mogelijk mensen sputum te verzamelen om te laten onderzoeken op TB. Tuberculose is nog steeds een groot probleem hier en er gaan veel mensen aan dood. Daarom zijn er regelmatig van dit soort groot schalige projecten waarbij we naar een gebied gaan waarvan is gezien dat er veel mensen met TB zijn. Huis aan huis wordt iedereen gevraagd wat sputum in een buisje te doen en zo wordt iedereen gescreend. De mannen van het ziekenhuis die vandaag uitleg kwamen geven vertelden dat we om 7 uur bij het ziekenhuis moeten zijn….ben benieuwd hoe laat we dan vertrekken. Vorig jaar heb ik ook meegedaan aan zo’n project en toen hebben we 2 uur staan wachten…..

Komend weekend gaan we naar de kust. Domenic (een vriend van afgelopen jaar) is daar met een vriend van hem en hij vroeg of Miriam en ik ook kwamen.

Ondertussen is het nog steeds droog buiten (ik luister steeds of er onweer in aantocht is, want dan moet je gelijk je stekkers eruit halen want het is hier voor je het weet) en de krekeltjes tsjirpen….Nog even een boekje lezen en dan zo heerlijk slapen (ik kan het slapen hier echt waarderen). Morgen gaat om 5 uur de weeshuis wekker weer en door het geschreeuw van de kinderen wordt je gelijk wakker…..

Liefs,
susanne